ซึ่งผลัดใบ คือ

• ร่วงโรย

• ซึ่ง     ส. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น บ้านของเขาอยู่ในป่าซึ่งห่างจากชุมชน. บ. คำสำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ถูกกระทำ เช่น
• ผล     น. ลูกไม้ เช่น ผลมะม่วง ผลมะปราง; สิ่งที่เกิดจากการกระทำ เช่น ผลแห่งการทำดี ผลแห่งการทำชั่ว; ประโยชน์ที่ได้รับ เช่น ทำนาได้ผล เรียนได้ผล;
• ผลัด     ผฺลัด ก. เปลี่ยนแทนที่ เช่น ผลัดเสื้อผ้า ผลัดเวร ผลัดใบ ผลัดขน. น. ลักษณนามเรียกการผลัดเปลี่ยนเวรยาม เช่น เปลี่ยนเวรวันละ ๓ ผลัด.
• ผลัดใบ     v. (ใบเก่า) ร่วงไปและมีใบใหม่ขึ้นแทน ตัวอย่างการใช้: ต้นหูกวางผลัดใบในฤดูหนาว
• ลัด     ๑ ก. ตัดตรงไปเพื่อย่นทางย่นเวลา เช่น เดินลัดตัดทุ่ง, โดยปริยายหมายถึงการกระทำซึ่งลุล่วงได้โดยตรงและเร็วกว่าการกระทำตามปรกติ เช่น เรียนลัด. ๒
• ใบ     น. ส่วนของพืชที่ติดอยู่กับกิ่งหรือลำต้น โดยมากมีลักษณะเป็นแผ่นแบน ๆ รูปร่างต่าง ๆ กัน มีก้านใบหรือไม่มีก็ได้ มักมีสีเขียว;
• ซึ่งผลิดอกออกใบ    เขียวชอุ่ม
• ป่าผลัดใบ    น. ป่าไม้ที่ผลัดใบหรือสลัดใบในบางฤดู.
• ซึ่งผลักดัน    ซึ่งกระตุ้น ซึ่งมีแรงบันดาลใจ
• ซึ่งผลักดันไม่ได้    ซึ่งบังคับไม่ได้
• ซึ่งผลิตขึ้นมา    ปลอม เทียม ซึ่งสังเคราะห์ขึ้นมา ซึ่งไม่ธรรมชาติ
• ซึ่งผลิตน้ําผึ้ง    ซึ่งให้น้ําผึ้ง
• ซึ่งผลิตน้ําเมือก    ซึ่งหลั่งน้ําเมือก
• ผลิใบ    ออกใบ แตกใบ
• ป่าโปร่งและป่าผลัดใบ    ป่าผสม ป่าไม้ผสม