ซึ่งอับอาย คือ

• ซึ่งกระดากอาย
  ซึ่งขัดเขิน
  ซึ่งลําบากใจ
  ซึ่งเก้อเขิน

• ซึ่ง     ส. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น บ้านของเขาอยู่ในป่าซึ่งห่างจากชุมชน. บ. คำสำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ถูกกระทำ เช่น
• งอ     ว. ลักษณะที่มีส่วนปลายหักโค้งเข้าหาตัวมันเองเช่นรูปอย่างขอ; เรียกหน้าซึ่งมีสีหน้าแสดงอาการโกรธ ไม่พอใจ หรือไม่ได้อย่างใจเป็นต้นว่า หน้างอ. ก.
• อับ     ๑ น. ตลับ. ๒ ว. ไม่มีลมเข้าออก, ไม่โปร่ง, เช่น อากาศอับ, ไม่เคลื่อนไหว เช่น ลมอับ; ไม่มีตาไป (ใช้แก่หมากรุก); โง่ เช่น ปัญญาอับ;
• อับอาย     ว. อายไม่กล้าสู้หน้า, ขายหน้า.
• บอ     ว. เกือบบ้า, ใกล้จะเป็นบ้า, ครึ่งบ้าครึ่งดี.
• อา     ๑ น. น้องของพ่อ, ( โบ ) เขียนเป็น อาว์ ก็มี. (อีสาน อา ว่า น้องสาวของพ่อ, อาว ว่า น้องชายของพ่อ). ๒ ( กลอน ) ว.
• อาย     ๑ ก. รู้สึกกระดาก, รู้สึกขายหน้า. ๒ น. กลิ่น, มักใช้เข้าคู่กับคำ กลิ่น เป็น กลิ่นอาย.
• ซึ่งไม่อับอาย    ซึ่งไม่ละอายใจ น่าเสื่อมเสีย
• ซึ่งอารมณ์ร้าย    อารมณ์เสีย ซึ่งอารมณ์ไม่ดี
• ซึ่งไม่มียางอาย    ซึ่งไม่ขวยเขิน ซึ่งไม่ละอาย ซึ่งไม่สะทกสะท้าน
• ซึ่งไร้ยางอาย    ทะลึ่ง
• สูงอายุ    ว. มีอายุมาก.
• ครบอายุ    ครบกําหนด ถึงกําหนด
• น่าอับอาย    น่าขายหน้า เสื่อมเสียชื่อเสียง ไร้เกียรติ ไร้เกียรติʼ น่าอับอายขายหน้า น่าอัปยศอดสู น่ารังเกียจ น่าอดสู น่าอาย อัปยศอดสู เสียชื่อเสียง น่าละอาย
• คนสูงอายุ    คนชรา คนแก่ ผู้สูงวัย วัยทอง คนวัยทอง คนสูงวัย ผู้สูงอายุ ของเก่า เพลงเก่า เรื่องเก่า คนมีอายุ ผู้มีอายุ