ซึ่งไม่อับอาย คือ

• ซึ่งไม่ละอายใจ
  น่าเสื่อมเสีย

• ซึ่ง     ส. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น บ้านของเขาอยู่ในป่าซึ่งห่างจากชุมชน. บ. คำสำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ถูกกระทำ เช่น
• ไม่     ว. มิ, คำปฏิเสธความหมายของคำที่อยู่ถัดไป เช่น ไม่กิน ไม่ดี, ถ้าอยู่ท้ายคำ ต้องมีคำ หา อยู่หน้า เช่น หากินไม่.
• อับ     ๑ น. ตลับ. ๒ ว. ไม่มีลมเข้าออก, ไม่โปร่ง, เช่น อากาศอับ, ไม่เคลื่อนไหว เช่น ลมอับ; ไม่มีตาไป (ใช้แก่หมากรุก); โง่ เช่น ปัญญาอับ;
• อับอาย     ว. อายไม่กล้าสู้หน้า, ขายหน้า.
• บอ     ว. เกือบบ้า, ใกล้จะเป็นบ้า, ครึ่งบ้าครึ่งดี.
• อา     ๑ น. น้องของพ่อ, ( โบ ) เขียนเป็น อาว์ ก็มี. (อีสาน อา ว่า น้องสาวของพ่อ, อาว ว่า น้องชายของพ่อ). ๒ ( กลอน ) ว.
• อาย     ๑ ก. รู้สึกกระดาก, รู้สึกขายหน้า. ๒ น. กลิ่น, มักใช้เข้าคู่กับคำ กลิ่น เป็น กลิ่นอาย.
• ซึ่งไม่ละอาย    ซึ่งไม่ขวยเขิน ซึ่งไม่มียางอาย ซึ่งไม่สะทกสะท้าน ซึ่งไม่ยอมขอโทษ ซึ่งไม่สํานึกผิด
• ซึ่งไม่สบอารมณ์    อารมณ์เสีย อารมณ์ไม่ดี บูดบึ้ง
• ซึ่งไม่ได้รับอันตราย    ซึ่งไม่ได้รับบาดเจ็บ
• ซึ่งไม่ซื่อ    ฉลาดแกมโกง ซึ่งมีเล่ห์เหลี่ยม ซึ่งหลอกลวง
• ซึ่งไม่มียางอาย    ซึ่งไม่ขวยเขิน ซึ่งไม่ละอาย ซึ่งไม่สะทกสะท้าน
• ซึ่งไม่ละอายใจ    ซึ่งไม่อับอาย น่าเสื่อมเสีย
• ซึ่งอับอาย    ซึ่งกระดากอาย ซึ่งขัดเขิน ซึ่งลําบากใจ ซึ่งเก้อเขิน
• ซึ่งไม่มีอันตราย    ซึ่งไร้พิษภัย ซึ่งไม่มีพิษภัย