ซึ่งแบ่งแยก คือ

• ที่หารออก
  ซึ่งแยกตัวออก

• ซึ่ง     ส. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น บ้านของเขาอยู่ในป่าซึ่งห่างจากชุมชน. บ. คำสำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ถูกกระทำ เช่น
• แบ     ก. แผ่ให้แบนออก เช่น แบมือ, กางแผ่ออก เช่น แบหนังสือไว้. ว. อาการที่เปิดแผ่หรือวางทิ้งไว้อย่างไม่เอาใจใส่เป็นต้น เช่น นอนแบ เปิดแบไว้ ทิ้งแบไว้.
• แบ่ง     ก. แยกสิ่งที่เป็นอันเดียวกันหรือถือว่าเป็นอันเดียวกันออกเป็นส่วน ๆ เช่น แบ่งเงิน แบ่งของ.
• แบ่งแยก     ก. แบ่งออกจากกันเป็นส่วนหนึ่งต่างหาก เช่น แบ่งแยกโฉนดที่ดิน.
• บ่     บอ, บ่อ ว. ไม่, มักใช้ในหนังสือเก่าหรือกวีนิพนธ์ หรือบางท้องถิ่น, ในที่ใช้ บ เมื่อใช้ว่า บ่ ก็มีความเช่นเดียวกัน.
• บ่ง     ก. ชี้, ระบุ, อ้างหรือแสดงให้รู้โดยเจาะจง, เช่น การกระทำของเขาบ่งชัดอยู่แล้วว่าเขาเป็นผู้กระทำผิด; ใช้ของแหลม ๆ
• แยก     ก. ทำให้สิ่งที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่ออกจากกัน เช่น แยกกลุ่มประชุม แยกกล้วยไม้, กิริยาของสิ่งที่รวมกันอยู่หรือประกอบกันอยู่แตกออกจากกัน เช่น
• ยก     ๑ ก. เอาขึ้นให้สูงจากที่เดิมทั้งโดยตรงและโดยปริยาย; เคลื่อนไป, พากันไป, เช่น ยกทัพ ยกพวก; งดเว้น, เพิกถอน, เช่น ยกโทษ ยกภาษี ยกคำสั่ง; มอบ เช่น
• ซึ่งแบ่งแยกได้อีก    ซึ่งหารลงตัว
• ซึ่งแบ่งแยกไม่ได้    เป็นเงา
• ผู้แบ่งแยก    สิ่งที่แบ่งแยก เครื่องแบ่งแยก เครื่องแยก ผู้สนับสนุนการแบ่งแยก ผู้สนับสนุนหรือยึดถือลัทธʼการแบ่งแยก
• ไม่แบ่งแยก    รายตัว เฉพาะคน ใช้ได้กับทั้งหมด ไปเที่ยวเดียว
• อย่างแบ่งแยก    อย่างเป็นอิสระ อย่างไม่ขึ้นกับผู้ใด
• ซึ่งแยกแยะ    ซึ่งแบ่งออก เกี่ยวกับการเลือกที่รักมักที่ชัง
• การแบ่งแยก    การแบ่งพวก การแยกออก สิ่งที่แบ่งแยก เขตที่แบ่งออก การแยกตัวออก การขัดแย้งกัน "การบาดหมางกัน การแตกกัน การแตกร้าว การแตกหัก การแบ่งเป็นส่วนย่อย