ซึ่งไม่สังคมกับใคร คือ

• ซึ่งไม่เข้าสังคม
  ที่หลีกเลี่ยงการมีความสัมพันธ์กับผู้อื่น

• ซึ่ง     ส. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า เช่น บ้านของเขาอยู่ในป่าซึ่งห่างจากชุมชน. บ. คำสำหรับนำหน้านามที่เป็นผู้ถูกกระทำ เช่น
• ไม่     ว. มิ, คำปฏิเสธความหมายของคำที่อยู่ถัดไป เช่น ไม่กิน ไม่ดี, ถ้าอยู่ท้ายคำ ต้องมีคำ หา อยู่หน้า เช่น หากินไม่.
• สัง     ( ถิ่น-อีสาน ) น. ต้นมะสัง. ( ดู มะสัง ).
• สังค     สังคะ-, สัง น. ความข้องอยู่, การติดอยู่. ( ป. ; ส. สํค).
• สังคม     -คมมะ- น. คนจำนวนหนึ่งที่มีความสัมพันธ์ต่อเนื่องกันตามระเบียบ กฎเกณฑ์ โดยมีวัตถุประสงค์สำคัญร่วมกัน เช่น สังคมชนบท;
• คม     ๑ ก. ก้ม, คำนับ, ไหว้, ราชาศัพท์ใช้ว่า ทรงคมในความหมายว่า ทรงไหว้. (กร่อนมาจาก บังคม). ( ข. ). ๒ น. ส่วนบางมากจนสามารถบาดได้ เช่น คมมีด
• มก     ( ถิ่น-ปักษ์ใต้ ) น. ปลากระบอก. ( ดู กระบอก ๒ ).
• กับ     ๑ น. เครื่องดักสัตว์ชนิดหนึ่ง มีลิ้นหรือไก เมื่อไปกระทบเข้าก็จะปิดหรืองับทันที, โดยปริยายหมายถึงอุบายที่ใช้ล่อให้หลงเชื่อ. ๒
• ใคร     ๑ ไคฺร ส. คนไหน, ผู้ใด, ใช้เป็นคำถาม เช่นใครมา เขาไปกับใคร. ๒ ไคฺร ส. ผู้ใดผู้หนึ่ง, คนใดคนหนึ่ง, (ซึ่งมิได้กำหนดแน่นอนลงไป) เช่น
• ซึ่งไม่ขึ้นอยู่กับใคร    ซึ่งทําเองได้ ซึ่งมีทุกสิ่งที่จําเป็น ซึ่งไม่พึ่งพาใคร
• ีซึ่งไม่ขึ้นกับใคร    เฉพาะบุคคล ีซึ่งเป็นอิสระ
• ไม่สุงสิงกับใคร    ควบคุมสติ ควบคุมอารมณ์ มีส่วนประกอบในตัวเองพร้อม เลี้ยงตัวเองได้
• ซึ่งไม่เข้าสังคม    ซึ่งไม่สังคมกับใคร ที่หลีกเลี่ยงการมีความสัมพันธ์กับผู้อื่น
• ซึ่งไม่พึ่งพาใคร    พอเลี้ยงตัวเองได้ พึ่งพาตัวเองได้ แบบพอเพียง ซึ่งทําเองได้ ซึ่งมีทุกสิ่งที่จําเป็น ซึ่งไม่ขึ้นอยู่กับใคร
• ซึ่งไม่มีใครเทียบ    ซึ่งไม่คู่ควร