ทวยะ คือ

• ทะวะยะ
  น. หมวด ๒, ส่วนทั้ง ๒. (ป., ส.).

• ทวย     ๑ น. หมู่, เหล่า, เช่น ทวยราษฎร์. ๒ น. ไม้เท้าแขนที่รับเต้า บางทีทำเป็นรูปนาค, เรียกว่า คันทวย ก็มี;
• ยะ     ๑ คำประกอบข้างหน้าคำที่ตั้งต้นด้วย ย ในบทกลอน มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น เช่น ยะยอง ยะยั่ง ยะยัด ยะย้อย ยะย้าย. ๒ ว.
• ทวิตียะ    ทะวิ- (แบบ) ว. ที่ ๒. (ส.).
• คันทวย    น. ไม้เท้าแขนที่รับเต้า บางทีทำเป็นรูปนาค, ทวย ก็เรียก.
• จำทวย    ๑ (โบ) ก. ประจำหมู่. ๒ (กลอน) ก. ถือ, ถืออาวุธร่ายรำ, เช่น จำทวยธนูในสนาม. (สมุทรโฆษ).
• ระทวย    ๑ ว. อ่อนช้อย, อ่อนใจ. ๒ ก. ระทด, มักใช้เข้าคู่กับคำ ระทด เป็น ระทดระทวย.
• รันทวย    ก. ระทวย.
• ลันทวย    ว. ระทวย, อ่อน.
• -กระทวย    ใช้เข้าคู่กับคำ กระทด เป็น กระทดกระทวย หรือใช้เข้าคู่กับคำ กระทิก เป็น กระทิกกระทวย.
• กระทวย    ใช้เข้าคู่กับคำ กระทด เป็น กระทดกระทวย หรือใช้เข้าคู่กับคำ กระทิก เป็น กระทิกกระทวย.
• ทวยหาญ    ทหาร พลรบ หมู่กล้า เหล่าทหาร
• ทวยเทพ    เหล่าเทพ เหล่าเทวดา
• ทวยโถง    (กลอน) ก. จัดกระบวนกลางแปลง, ถ้วยโถง หรือ ท่วยโถง ก็ใช้.
• แทงทวย    น. ชื่อไม้ต้นชนิด Mallotus philippensis (Lam.) Muell. Arg. ในวงศ์ Euphorbiaceae ผลมีขนสีแดง ใช้ทำยาได้, คำแสด ก็เรียก.
• ระยะทวารหนัก    ระยะขับถ่าย ขั้นทวารหนัก