ทะเวน คือ

• (โบ) ก. พานักโทษไปประจานในที่ต่าง ๆ, ตะเวน ตระเวน หรือ กระเวน ก็ว่า.

• ทะ     ๑ คำใช้นำหน้าคำที่ขึ้นต้นด้วยตัว ท ในบทกลอน มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น หรือเป็นคำซ้ำซึ่งคำหน้าเสียงกร่อนไป เช่น ๒ ( กลอน ) ก. ปะทะ เช่น
• เวน     ก. มอบหรือย้ายโอนในอาการที่สละกรรมสิทธิ์ซึ่งมีอยู่ในขณะนั้น เช่น เวนหน้าที่ให้ผู้รับผิดชอบคนต่อไป เวนราชสมบัติ.
• วน     วะนะ- น. ป่าไม้, ดง. ( ป. ; ส. วนสฺ ว่า ป่า; น้ำ). ๑ ก. เวียนไปโดยรอบ เช่น ขับรถวนรอบสนาม, ไปโดยรอบเข้าหาศูนย์กลางหรือออกจากศูนย์กลาง เช่น
• ตะเวน    (ปาก) ก. ตระเวน.
• ทะเลปั่นป่วน    ทะเลบ้า
• เขียวน้ำทะเล    สีเขียวน้ำทะเล
• กระเวน    ๑ (กลอน) ก. ตระเวน, เที่ยวไป. (เทียบ ข. กฺรแวล ว่า คอยดู, กองตระเวน). ๒ (กลอน) ก. วนเวียน เช่น กระเวนกระวนกาม กวนอก พี่นา. (นิ. นรินทร์). ๓ น. ชื่อนกชนิดหนึ่ง เช่น กระเวนวังนัวกระเวนดง ช่างทองลงจับท
• ตระเวน    ตฺระ- ก. ไปทั่ว ๆ รอบบริเวณ เช่น ตระเวนป่า พาตระเวนไปทั้งวัน, เที่ยวตรวจตรา เช่น พลตระเวน, พาไปทั่ว ๆ เพื่อประจาน ในความว่า นำนักโทษตระเวนไปทั่วเมือง, ใช้ว่า กระเวน ตะเวน หรือ ทะเวน ก็มี.
• ส่วนเว้าเล็ก ๆ เข้าแนวชายฝั่งของทะเล ทะเลสาบหรือแม่น้ำ    ทางเล็ก ๆ ในป่าหรือระหว่างเนินเขา ผิวหน้าที่เว้าเข้า ส่วนเว้าเข้าของภูเขา
• ทะเลสุลาเวสี    ทะเลเซลละเบซ
• บริเวณชายทะเล    ชายทะเล ชายหาด ริมทะเล
• บริเวณฝั่งทะเล    ส่วนเขตเมืองที่หันหน้าสู่ทะเลหรือมหาสมุทร เขตชายทะเล
• ตระเวนวัน    ดู ระวังไพร, ระวังวัน.
• พลตระเวน    พน- (โบ) น. พลตำรวจพระนครบาลผู้ตรวจตราเหตุการณ์.
• ลาดตะเวน    v. เที่ยวตรวจไปทั่วๆ ในที่ที่อาจมีข้าศึก , , ตัวอย่างการใช้: ทหารไทยถูกลอบโจมตีขณะออกลาดตระเวน