บุ้ยปาก คือ

• ก. ทำปากยื่นบอกใบ้ให้รู้.

• บุ     ก. ตีให้เข้ารูป เช่น บุขัน, เอาของบาง ๆ หุ้มข้างนอก เช่น บุหนัง บุพลาสติก หรือรองข้างใน เช่น บุหลังคา.
• บุ้ย     ก. ทำปากยื่นบอกใบ้ให้รู้.
• ปา     ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ( ปาก ) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป
• ปาก     น. ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ อยู่ที่บริเวณใบหน้า มีลักษณะเป็นช่องสำหรับกินอาหารและใช้สำหรับเปล่งเสียงได้ด้วย; โดยปริยายหมายถึงส่วนต่าง ๆ
• ผู้บุ้ยปาก    ผู้ทำหน้ามุ่ย พันธุ์นกพิราบขายาวพันธุ์หนึ่ง
• เสียปาก    ก. พูดออกไปเปล่าประโยชน์ เช่น เด็กดื้ออย่างนี้เตือนไปก็เสียปากเปล่า ๆ; ไม่คู่ควรที่จะกิน เช่น ของอย่างนี้ฉันไม่กินให้เสียปาก.
• เอ่ยปาก    พูด
• คล้ายปาก    รูปปาก
• เคยปาก    ก. พูดอย่างนั้นเสมอ ๆ, พูดจนเป็นนิสัย.
• เมื่อยปาก    ก. อาการที่พูดซ้ำ ๆ มาหลายครั้งหรือนานจนไม่อยากพูดอีก.
• ปากหอยปากปู    ว. ชอบนินทาเล็กนินทาน้อย; ไม่กล้าพูด, พูดไม่ขึ้นหรือพูดไม่มีใครสนใจฟัง (ใช้แก่ผู้น้อย).
• กดด้วยปาก    กัด ถูด้วยปาก
• การเอ่ยปาก    คําพูด การพูด
• จะงอยปาก    จะงอย จงอยปากของนก
• ดูดด้วยปาก    ดูด ดูดนิ้ว