เสียปาก คือ

• ก. พูดออกไปเปล่าประโยชน์ เช่น เด็กดื้ออย่างนี้เตือนไปก็เสียปากเปล่า ๆ; ไม่คู่ควรที่จะกิน เช่น ของอย่างนี้ฉันไม่กินให้เสียปาก.

• เส     ก. เฉ, ไถล, เช่น เสไปพูดเรื่องอื่น, เชือนแช เช่น เสความ.
• เสีย     ๑ ก. เสื่อมลงไป, ทำให้เลวลงไป, เช่น เสียเกียรติ เสียศักดิ์ศรี เสียชื่อ; สูญไป, หมดไป, สิ้นไป, เช่น เสียแขน เสียชีวิต เสียทรัพย์; ชำรุด เช่น
• สี     ๑ น. ชื่อเครื่องสำหรับหมุนบดข้าวเปลือกเพื่อทำให้เปลือกแตกเป็นข้าวกล้อง. ก. ถู เช่น ช้างเอาตัวสีกับต้นไม้ ลมพัดแรงทำให้ลำไม้ไผ่สีกัน, ครู่,
• ปา     ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ( ปาก ) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป
• ปาก     น. ส่วนหนึ่งของร่างกายคนและสัตว์ อยู่ที่บริเวณใบหน้า มีลักษณะเป็นช่องสำหรับกินอาหารและใช้สำหรับเปล่งเสียงได้ด้วย; โดยปริยายหมายถึงส่วนต่าง ๆ
• บุ้ยปาก    ก. ทำปากยื่นบอกใบ้ให้รู้.
• เอ่ยปาก    พูด
• เสยขนด้วยปาก    ภาคภูมิใจ แต่งตัว สวยงาม ใช้ขนด้วยปาก
• คล้ายปาก    รูปปาก
• ผู้บุ้ยปาก    ผู้ทำหน้ามุ่ย พันธุ์นกพิราบขายาวพันธุ์หนึ่ง
• เคยปาก    ก. พูดอย่างนั้นเสมอ ๆ, พูดจนเป็นนิสัย.
• เมื่อยปาก    ก. อาการที่พูดซ้ำ ๆ มาหลายครั้งหรือนานจนไม่อยากพูดอีก.
• การลากเส้นขึ้นด้วยปากกา    การวาดเส้นขึ้นด้วยแปรง
• ปากหอยปากปู    ว. ชอบนินทาเล็กนินทาน้อย; ไม่กล้าพูด, พูดไม่ขึ้นหรือพูดไม่มีใครสนใจฟัง (ใช้แก่ผู้น้อย).
• กดด้วยปาก    กัด ถูด้วยปาก

• มันเป็นเพราะฉันทำให้คุณเสียปากกา ต้องขอโทษด้วยค่ะ
• โดยเฉพาะถ้ามันเป็นการนัดเจอแบบเสียปาก