ปริตตะ คือ

• ปะริด, ปะริดตะ-
  ว. น้อย. (ป. ปริตฺต; ส. ปรีตฺต).

• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ปริ     ปะริ- เป็นอุปสรรคในภาษาบาลีและสันสกฤต, ใช้นำหน้าศัพท์อื่นแปลว่า รอบ เช่น ปริมณฑล. ๒ ปฺริ ก. แย้ม, ผลิ, แตกแต่น้อย.
• ปริต     ปะริด, ปะริดตะ- ว. น้อย. ( ป. ปริตฺต; ส. ปรีตฺต).
• ริ     ก. เริ่มคิดหรือทำแปลกจากปรกติ (มักใช้ในทางไม่ดี) เช่น ริสูบบุหรี่ ริเที่ยวกลางคืน, ริอ่าน ก็ว่า.
• ตะ     ก. ทา, ฉาบ, แตะ, กะไหล่ เช่น ตะทอง ว่า กะไหล่ทอง, ตะทองลาย ว่า กะไหล่ทองเป็นดวง ๆ, หรือ ตะถม เป็นต้น.
• ประมัตตะ    ว. เลินเล่อ, มัวเมา, ประมาท, มักง่าย, เหลวไหล, เพิกเฉย, ทอดทิ้ง. (ส. ปฺรมตฺต; ป. ปมตฺต).
• ธุตตะ    ทุด, ทุด- (แบบ) น. นักเลง. (ป. ธุตฺต).
• ปัจจัตตะ    (แบบ) ว. เฉพาะตน. (ป.).
• ปัตตะ    น. บัตร; บาตร. (ป.).
• ปิตตะ    น. น้ำดี, น้ำจากต่อมตับ. (ป. ปิตฺต).
• ปุตตะ    (แบบ) น. บุตร. (ป.; ส. ปุตฺร).
• มัตตะ    ๑ น. ประมาณ. (ป.; ส. มาตฺร). ๒ ก. เมา, มึนเมา. (ป.; ส. มาตฺร).
• มุตตะ    ๑ มุดตะ- น. น้ำปัสสาวะ, น้ำเบา, เยี่ยว. (ป. มุตฺต; ส. มูตฺร). ๒ มุด- ว. ซึ่งพ้นแล้ว. (ป.; ส. มุกฺต).
• สัตตะ    ๑ สัด, สัดตะ- ว. เจ็ด. (ป. สตฺต; ส. สปฺต). ๒ ก. ข้องอยู่, ติดอยู่, พัวพัน. น. สัตว์. (ป.).
• สัมภัตตะ    น. ผู้ร่วมคบหากัน, เพื่อนร่วมกินร่วมนอน. (ป. สมฺภตฺต; ส. สมฺภกฺต).