ปัพพาชนะ คือ

• ปับพาชะ-
  (แบบ) น. การขับไล่. (ป.).

• พา     ก. นำไปหรือนำมา.
• ชน     ๑ ก. โดนแรง ๆ เช่น รถยนต์ชนต้นไม้, ชิดจนติด เช่น ตั้งตู้ชนฝา; บรรจบ เช่น ชนขวบ; ให้ต่อสู้กัน เช่น ชนโค ชนไก่. น.
• ชนะ     ๑ ชะ- ก. ทำให้อีกฝ่ายหนึ่งพ่ายแพ้. ๒ ชะ- น. ชื่อกลองชนิดหนึ่ง รูปเหมือนกลองแขก ใช้ตีด้วยไม้ ใช้เฉพาะในงานหลวง.
• นะ     ๑ ว. คำประกอบท้ายคำอื่น บอกความเป็นเชิงอ้อนวอน บังคับตกลง หรือเน้นให้หนักแน่น เป็นต้น เช่น อยู่นะ ไปละนะ. ๒ น.
• ปัพพาชนียกรรม    -ชะนียะ- น. กิจของสงฆ์ทำในการขับไล่ภิกษุ; การขับไล่ออกจากหมู่. (ส. ปฺรวฺราชนียกรฺม; ป. ปพฺพาชนียกมฺม).
• บัพพาชน์    บับพาด (แบบ) น. การขับไล่. (ป. ปพฺพาชน).
• บัพพาชนียกรรม    บับพาชะนียะกำ น. กรรมที่สงฆ์ทำแก่ภิกษุที่จะพึงขับไล่, พิธีขับไล่บุคคลที่พึงขับไล่. (ป. ปพฺพาชนียกมฺม).
• บัพพาช    บับพาด (แบบ) ก. ขับไล่ เช่น พระสญชัยยินราษฎร์ แกล้งบัพพาชกูไกล. (ม. คำหลวง วนปเวสน์). (ป. ปพฺพาช).
• ภาชนะ    พาชะนะ, พาดชะนะ น. เครื่องใช้จำพวกถ้วยโถโอชามหม้อไหเป็นต้น สำหรับใส่สิ่งของ. (ป., ส.).
• ป่าชุมชน    n. พื้นที่ที่มีต้นไม้เป็นจำนวนมากอยู่ในชุมชนเมือง ตัวอย่างการใช้: โดยเฉลี่ยแล้วป่าชุมชนจะมีพื้นที่ที่มากกว่าป่าชนิดอื่นๆ
• เอาชนะ    ก. ทำให้อีกฝ่ายหนึ่งแพ้.
• ปุพพ    ปุบพะ ว. บุพ, บุพพะ. (ป.).
• ปุพพ-    ปุบพะ ว. บุพ, บุพพะ. (ป.).
• ปัญญาชน    น. คนที่มีความรู้หรือความฉลาดอันเกิดแต่การเรียนมามาก.
• ขอบภาชนะ    การพูดทะลึ่งหรืออวดดี สิ่งหรือส่วนที่คล้ายริมฝีปาก