ปาหุณ คือ

• ปาหุน, ปาหุนะ
  (แบบ) น. ผู้มาหา, แขก. (ป., ส.).

• ปา     ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ( ปาก ) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป
• ปาหี่    น. การแสดงกลหรือกายกรรมของนักแสดงเร่ร่อนตามที่ต่าง ๆ. (จ.).
• ปาหนัน    ดู ลำเจียก.
• ปาหินใส่    ขว้างหินใส่
• ปาหุไณย    -ไนยะ- (แบบ) ว. ที่ควรได้รับของต้อนรับแขก. (ป. ปาหุเณยฺย).
• ปาหุไณย-    -ไนยะ- (แบบ) ว. ที่ควรได้รับของต้อนรับแขก. (ป. ปาหุเณยฺย).
• ปาห์ลาวี    มุฮัมหมัด เรซา ปาห์ลาวี
• เล่นปาหี่    เล่นกล โยนและรับลูกบอลหรือสิ่งของอย่างต่อเนื่อง
• อักเษาหิณี    น. จำนวนนับอย่างสูง คือ ๑ มีศูนย์ตาม ๔๒ ตัว; กองทัพอินเดียโบราณที่มีกระบวนรบพร้อมมูลตามกำหนด; อักโขภิณี หรือ อักโขเภณี ก็ว่า. (ส.; ป. อกฺโขภิณี).
• อุปาหนา    อุปาหะนา, อุบปาหะนา น. รองเท้า. (ป.; ส. อุปานหฺ).
• จำปาหอม    ดู ลั่นทม.
• นักเล่นปาหี่    บุคคลที่มีความรู้ทางคอมพิวเตอร์สูงมาก แต่ก็ไร้ประโยชน์ เพราะมักจะเป็นประเภทไม่ชอบให้ความช่วยเหลือใคร เจ้าหมอนี่
• ปาหุไณยบุคคล    น. คนผู้ควรได้รับของต้อนรับแขก. (ป.).
• ปากกาหมึกซึม    น. ปากกาที่มีไส้สำหรับใส่น้ำหมึกหรือหลอดบรรจุหมึก น้ำหมึกจะค่อย ๆ ไหลซึมออกมาที่ปลายปากกาเองโดยไม่ต้องจุ้ม.
• ปากกาหมึกแห้ง    น. ปากกาลูกลื่น.