ปาหุไณยบุคคล คือ
- น. คนผู้ควรได้รับของต้อนรับแขก. (ป.).
- ปา ก. ซัดไปด้วยอาการยกแขนขึ้นสูงแล้วเอี้ยวตัว; ( ปาก ) คำใช้แทนกิริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำประกอบที่ทำให้รู้ว่าเกินกว่าที่คาดคิด, มักใช้ว่า ปาขึ้นไป
- ปาหุไณย -ไนยะ- ( แบบ ) ว. ที่ควรได้รับของต้อนรับแขก. ( ป. ปาหุเณยฺย).
- บุ ก. ตีให้เข้ารูป เช่น บุขัน, เอาของบาง ๆ หุ้มข้างนอก เช่น บุหนัง บุพลาสติก หรือรองข้างใน เช่น บุหลังคา.
- บุค ลงบันทึกจองห้องพัก
- บุคคล บุกคน, บุกคะละ-, บุกคนละ- น. คน (เฉพาะตัว); ( กฎ ) คนซึ่งสามารถมีสิทธิและหน้าที่ตามกฎหมาย เรียกว่า บุคคลธรรมดา;
- คค กระทรวงคมนาคม
- คล คน ( แบบ ) น. คอ เช่น เหลือกตาเมียงเอียงคล. ( ม. คำหลวง กุมาร). ( ป. , ส. ).
- ทักขิไณยบุคคล -ไนยะ- น. บุคคลผู้ควรรับทักษิณา. (ป.).
- ปาหุไณย- -ไนยะ- (แบบ) ว. ที่ควรได้รับของต้อนรับแขก. (ป. ปาหุเณยฺย).
- เปสุไณย -สุน, -สุนยะ-, -ไน น. ความส่อเสียด. (ป. เปสุญฺ; ส. ไปศุนฺย).
- อริยบุคคล น. บุคคลผู้บรรลุธรรมวิเศษ มีโสดาปัตติมรรคเป็นต้น. (ป. อริยปุคฺคล).
- ปูชนียบุคคล ผู้เฒ่าหญิงที่ควรแก่การเคารพ
- ฝ่ายบุคคล แผนกบุคคล
- รายบุคคล รายตัว
- พระอริยบุคคล พระอริยะ อริยะ
มือถือ