ผู้ปลุกให้ตื่น คือ

• ผู้ตื่น

• ผู้     น. คำใช้แทนบุคคล เช่น นายกรัฐมนตรีเป็นผู้รับสนองพระบรมราชโองการ หรือใช้แทนคำว่า คน เช่น ผู้นั้น ผู้นี้ ทุกผู้ทุกนาม หรือใช้แทนสิ่งที่ถือเสมือนคน
• ปลุก     ปฺลุก ก. ทำให้ตื่นจากหลับ, ทำให้ได้สติรู้สึกตัว, กระตุ้นให้เกิดแรงกำลัง ความขลัง และความกล้าแข็ง เป็นต้น.
• ปลุกให้ตื่น     ทำให้ตื่น ทำให้ตื่นตัว ทำให้รู้ตัว ปลุกเร้า ทําให้ตื่น ปลุก
• ลุ     ก. ถึง (ในลักษณะที่ต้องใช้ความพยายาม) เช่น ลุความสำเร็จ, ถึง เช่น ลุศักราช, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ ถึง เป็น ลุถึง; ( โบ ) รู้ความ เช่น ลุท้องตรา
• ลุก     ก. เคลื่อนขึ้นจากท่านั่งหรือท่านอน เช่น ลุกจากเก้าอี้ลุกจากที่นอน, ตั้งขึ้น เช่น ขนลุก; เคลื่อนออกจาก เช่น ลุกแต่สุโขทัย. ( จารึกสยาม );
• ให้     ก. มอบ เช่น ให้ช่อดอกไม้เป็นรางวัล, สละ เช่น ให้ชีวิตเป็นทาน, อนุญาต เช่น ฉันให้เขาไปเที่ยว; เป็นคำช่วยกริยา บอกความบังคับหรืออวยชัยให้พรเป็นต้น
• ตื่น     ก. ฟื้นจากหลับ เช่น ตื่นนอน, ไม่หลับ เช่น ตื่นอยู่; แสดงอาการผิดปรกติเพราะตกใจ ดีใจ หรือแปลกใจ เป็นต้น เช่น วัวตื่น ควายตื่น ตื่นเวที ตื่นยศ
• ซึ่งไม่ถูกปลุกให้ตื่น    ซึ่งไม่ถูกกระตุ้น
• ผูกให้แน่น    ทําให้แน่นหนา ทําให้แน่นหรือตึงขึ้น มัด ล่าม ผูกเป็นเงื่อน มัดให้แน่น กระสัน
• ยกให้ตั้งขึ้น    ตั้งขึ้น ทำให้ตั้งขึ้น
• เรียกให้ตื่น    เรียก ปลุก
• ปลูกในดิน    ลงดิน
• ผู้ปล่อยข่าวที่น่าตกใจ    คนปล่อยข่าว ผู้ให้ข่าวลือ
• แปลกใหม่    adj. ที่แตกต่างไปจากที่เคยมี และไม่เคยเกิดขึ้นหรือมีมาก่อน , , ตัวอย่างการใช้: ในยามที่เกิดภาวะวิกฤติมักจะมีสิ่งแปลกใหม่ผุดขึ้นมาอยู่เสมอ
• ผู้ที่ถูกเลือกให้มาตัดสิน    ผู้ตัดสิน