ผู้สาธยาย คือ

• นักโต้วาที
  ผู้กล่าวคำปราศรัย
  ผู้ร้องเรียน

• ผู้     น. คำใช้แทนบุคคล เช่น นายกรัฐมนตรีเป็นผู้รับสนองพระบรมราชโองการ หรือใช้แทนคำว่า คน เช่น ผู้นั้น ผู้นี้ ทุกผู้ทุกนาม หรือใช้แทนสิ่งที่ถือเสมือนคน
• สา     ๑ น. หมา. ( ป. ; ส. ศฺวนฺ). ๒ ( ถิ่น-พายัพ ) น. ต้นกระสา. ( ดู กระสา ๓ ), ชื่อกระดาษที่ทำจากเปลือกต้นกระสา ใช้ทำร่มเป็นต้น เรียกว่า
• สาธย     -ทะยะ- ว. ควรทำให้สำเร็จ. ( ปรัชญา ) น. สิ่งหรือเรื่องที่อนุมาน. ( ส. สาธฺย).
• สาธยาย     สาทะยาย, สาดทะยาย น. การท่อง, การสวด, การทบทวน, เช่น สาธยายมนต์, ( ปาก ) การชี้แจงแสดงเรื่อง เช่น สาธยายอยู่นั่นแหละ ไม่รู้จักจบเสียที. ( ส.
• ยา     น. สิ่งที่ใช้แก้หรือป้องกันโรค หรือบำรุงร่างกาย เรียกชื่อต่าง ๆ กัน คือ เรียกตามลักษณะก็มี เช่น ยาผง ยาเม็ด ยาน้ำ เรียกตามสีก็มี เช่น ยาแดง
• ยาย     น. แม่ของแม่, เมียของตา, หญิงที่เป็นญาติชั้นเดียวกับแม่ของแม่หรือที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับยาย, ( ปาก ) คำเรียกหญิงสูงอายุอย่างไม่ค่อยเคารพนับถือ
• พูดสาธยาย    พูดยืดยาว
• การสาธยาย    การบรรยาย
• สาธยายมนต์    สวดมนต์ สวดมนต์ไหว้พระ
• สาธยายเกี่ยวกับ    บรรยายเกี่ยวกับ
• อุปาธยาย    อุปาดทะยาย, อุบปาดทะยาย น. อุปัชฌาย์. (ส.; ป. อุปชฺฌาย).
• สาธย-    -ทะยะ- ว. ควรทำให้สำเร็จ. (ปรัชญา) น. สิ่งหรือเรื่องที่อนุมาน. (ส. สาธฺย).
• สาธยะ    -ทะยะ- ว. ควรทำให้สำเร็จ. (ปรัชญา) น. สิ่งหรือเรื่องที่อนุมาน. (ส. สาธฺย).
• อัธยาย    อัดทะยาย น. บทเรียน, บท; การอ่าน, การเล่าเรียน. (ส. อธฺยาย).
• สังวัธยาย    -วัดทะ- ก. ท่องบ่น, อ่านดัง ๆ เพื่อให้จำได้, สวดท่องให้จำได้. (ส. สฺวาธฺยาย; ป. สชฺฌาย).