ผู้หมิ่นประมาท คือ

• ผู้ใส่ร้าย

• ผู้     น. คำใช้แทนบุคคล เช่น นายกรัฐมนตรีเป็นผู้รับสนองพระบรมราชโองการ หรือใช้แทนคำว่า คน เช่น ผู้นั้น ผู้นี้ ทุกผู้ทุกนาม หรือใช้แทนสิ่งที่ถือเสมือนคน
• หมิ่น     ๑ ก. แสดงกิริยาท่าทาง พูดจา หรือเขียนเป็นลายลักษณ์อักษร เป็นเชิงดูถูกว่ามีฐานะต่ำต้อยหรือไม่ดีจริงไม่เก่งจริงเป็นต้น, ดูหมิ่น หรือ
• หมิ่นประมาท     ก. แสดงกิริยาวาจาดูถูกเหยียดหยามผู้อื่น. ( กฎ ) น. ชื่อความผิดทางอาญาฐานใส่ความผู้อื่นต่อบุคคลที่สาม
• มิ     ๑ ว. ไม่ เช่น มิทราบ มิควร มิบังอาจ. ๒ ก. เฉย, ไม่ค่อยพูดจา, เช่น รามสูรได้ยินสิ้นสติลงนั่งมิจะทำกระไรได้. (บทระบำตลก พระราชนิพนธ์ ร.๕).
• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ประมาท     ปฺระหฺมาด ก. ขาดความรอบคอบ, ขาดความระมัดระวังเพราะทะนงตัว, เช่น เวลาขับรถอย่าประมาท; ดูหมิ่น เช่น ประมาทฝีมือ. น. ความเลินเล่อ,
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ระมา     น. เหลือบ. ( ช. ).
• มา     ๑ น. พระจันทร์. ( ป. ; ส. มาสฺ). ๒ ก. เคลื่อนออกจากที่เข้าหาตัวผู้พูด เช่น มานี่ มาหาฉันหน่อย, ตรงกันข้ามกับ ไป. ว.
• การหมิ่นประมาท    การดูถูก การลบหลู่ การสบประมาท การหมิ่นเกียรติ การลบหลู่ดูหมิ่น การใส่ร้ายป้ายสี การทําลายชื่อเสียง คําพูดทําลายชื่อเสียง คําพูดให้ร้าย การขาดความเคารพนับถือ ความขายหน้า ความไม่เคารพยำเกรง
• ซึ่งหมิ่นประมาท    ซึ่งดูถูก
• คนประมาท    คนสะเพร่า คนไม่เอาไหน คนขี้หลงขี้ลืม คนเลินเล่อ คนไม่มีสมาธิ
• ที่เป็นการหมิ่นประมาท    ที่เป็นการใส่ร้าย
• เป็นการหมิ่นประมาท    ซึ่งกล่าวร้าย ซึ่งป้ายสี เป็นการใส่ร้าย