ผู้ให้คําปฏิญาณ คือ

• ศาสนิกชน
  ผู้อุทิศตัว

• ผู้     น. คำใช้แทนบุคคล เช่น นายกรัฐมนตรีเป็นผู้รับสนองพระบรมราชโองการ หรือใช้แทนคำว่า คน เช่น ผู้นั้น ผู้นี้ ทุกผู้ทุกนาม หรือใช้แทนสิ่งที่ถือเสมือนคน
• ผู้ให้     n. ยกหรือมอบสิ่งที่เป็นของตนแก่ผู้อื่น , ชื่อพ้อง: ผู้บริจาค, ผู้อุทิศ, ผู้เสียสละ คำตรงข้าม: ผู้รับ ตัวอย่างการใช้:
• ให้     ก. มอบ เช่น ให้ช่อดอกไม้เป็นรางวัล, สละ เช่น ให้ชีวิตเป็นทาน, อนุญาต เช่น ฉันให้เขาไปเที่ยว; เป็นคำช่วยกริยา บอกความบังคับหรืออวยชัยให้พรเป็นต้น
• ให้คําปฏิญาณ     สัญญา ให้คํามั่น ให้สัญญา สัญญาว่าจะทําสิ่งใด
• คํา     ชื่อ ศัพท์ คํารวมเสียง คําพูด คํากล่าว ถ้อยคํา วจี วาจา เสียงพูด
• คําปฏิญาณ     คํามั่น คําสัญญา คําสัตย์ สัจจะ คําสาบาน คํามั่นสัญญา ข้อผูกมัด สัญญา
• ปฏิ     คำอุปสรรคในภาษาบาลีใช้นำหน้าศัพท์อื่น แปลว่า เฉพาะ, ตอบ, ทวน, กลับ. ( ป. ; ส. ปฺรติ).
• ปฏิญาณ     ปะติยาน ก. ให้คำมั่นสัญญา โดยมากมักเป็นไปตามแบบพิธี.
• ญาณ     ยาน, ยานะ-, ยานนะ- น. ปรีชาหยั่งรู้หรือกำหนดรู้ที่เกิดจากอำนาจสมาธิ, ความสามารถหยั่งรู้เป็นพิเศษ. ( ป. ; ส. ชฺาน).
• การให้คําปฏิญาณ    การให้คํามั่นสัญญา การให้สัตยาบัน
• ผู้ให้คำปฏิญาณ    กรรมการตัดสิน ตุลาการ ลูกขุน
• ผู้ให้คำปฎิญาณ    ผู้อุทิศตัว ศาสนิกชน
• ผู้ให้สัญญาณ    คนให้สัญญาณ ทหารสื่อสาร อุปกรณ์ ติดตั้งสัญญาณ
• คำปฏิญาณ    n. คำรับรองซึ่งบุคคลหนึ่งให้ไว้กับบุคคลอื่นว่าจะกระทำการอย่างใดอย่างหนึ่ง , , ชื่อพ้อง: คำสัญญา, คำสาบาน, คำมั่นสัญญา ตัวอย่างการใช้: ประชาชนที่ได้มาร่วมชุมนุมในที่นี้ได้ให้คำปฏิญาณตนว่า
• ปฏิญาณตน    สาบานตน สัญญา