พยติเรก คือ
พะยะติเหฺรก
ว. แปลกออกไป; ในไวยากรณ์ใช้เป็นชื่อประโยคใหญ่ที่แสดงเนื้อความแย้งกัน; ชื่อนิบาตในภาษาบาลีพวกหนึ่ง. (ป., ส. วฺยติเรก).
- ยติ ๑ น. ผู้สำรวมอินทรีย์, พระภิกษุ. ( ป. ; ส. ยติ, ยตินฺ). ๒ น. การหยุดเป็นจังหวะตามกำหนดในการอ่านฉันท์. ( ป. , ส. ).
- ติ ก. ชี้ข้อบกพร่อง.
- รก ๑ ว. ที่กระจัดกระจายอยู่เกลื่อนกลาดไม่เป็นระเบียบเรียบร้อย เช่น ทิ้งกระดาษไว้รกบ้าน,
- ตีโพยตีพาย ก. แกล้งร้องหรือทำโวยวายเกินสมควร, แสดงความเสียอกเสียใจจนเกินเหตุ.
- ดิเรก รุ่งเรือง อดิเรก
- รกเรี้ยว ว. รกมาก เช่น ป่ารกเรี้ยว.
- รกเรื้อ ว. รกมาก เช่น สวนรกเรื้อไม่ได้ดูแลเสียนาน.
- อดิเรก อะดิเหฺรก, -เหฺรกกะ- ว. พิเศษ. น. ชื่อพรพิเศษที่พระสงฆ์ถวายพระมหากษัตริย์ ในคำว่า ถวายอดิเรก. (ป., ส.).
- อดิเรก- อะดิเหฺรก, -เหฺรกกะ- ว. พิเศษ. น. ชื่อพรพิเศษที่พระสงฆ์ถวายพระมหากษัตริย์ ในคำว่า ถวายอดิเรก. (ป., ส.).
- อติเรก อะติเหฺรก, -เหฺรกกะ- ว. อดิเรก. (ป., ส.).
- อติเรก- อะติเหฺรก, -เหฺรกกะ- ว. อดิเรก. (ป., ส.).
- เริ่มแรก ว. แรกเกิดขึ้น, ตั้งแต่ต้น, เช่น งานเริ่มแรกของเขาคือรับราชการ เริ่มแรกที่สร้างหมู่บ้านยังไม่มีวัด, แรกเริ่ม ก็ว่า.
- เรี้ยวรก ว. รกมาก เช่น ป่าเรี้ยวรก, รกเรี้ยว ก็ว่า.
- การร้องตีโพยตีพาย การร้องเอะอะ การเอ็ดตะโร การโวยวาย
- กรดมูเรียติก มูเรียติกแอซิด
มือถือ