พลัดหล่น คือ

• ตก
  พลัดตก
  หล่น

• พล     พน, พนละ-, พะละ- น. กำลัง, มักใช้ประกอบคำอื่น เช่น พระทศพล อันเป็นพระนามพระพุทธเจ้า หมายความว่า ทรงมีพระญาณอันเป็นกำลัง ๑๐ ประการ มี ฐานาฐานญาณ
• พลัด     พฺลัด ก. พลาด หลุด หรือตกจากที่ใดที่หนึ่ง เช่น ของพลัดจากมือ เด็กพลัดจากต้นไม้, พรากจากกันโดยไม่รู้ว่าหลงไปอยู่ที่ใด เช่น พลัดพ่อ พลัดแม่,
• ลัด     ๑ ก. ตัดตรงไปเพื่อย่นทางย่นเวลา เช่น เดินลัดตัดทุ่ง, โดยปริยายหมายถึงการกระทำซึ่งลุล่วงได้โดยตรงและเร็วกว่าการกระทำตามปรกติ เช่น เรียนลัด. ๒
• หล่น     ก. ตกลงมา, ร่วงลง.
• ล่น     ก. วิ่ง, วิ่งเร็ว.
• พลัดหลง    พลาดเป้า ไม่ตรงเป้า พลัด หลง หลงทาง พลัดพราก
• ลดหลั่น    ว. ต่ำลงไปเป็นชั้น ๆ เช่น นั่งลดหลั่นกันไปตามขั้นบันได, ตามลำดับชั้น เช่น พนักงานได้รับโบนัสมากน้อยลดหลั่นกันไป, ก่อนหลังกันเป็นลำดับ เช่น ข้าราชการเข้ารับพระราชทานเครื่องราชอิสริยาภรณ์ลดหลั่นไปตามล
• คนที่พลัดหลง    คนที่ยังตามมาไม่ทัน คนที่หลงทาง
• ซึ่งพลัดหลง    หลงทาง
• น้ำคัดหลั่ง    การคัดหลั่ง
• น้ําคัดหลั่ง    การหลั่ง สารคัดหลั่ง
• คัดหลั่งไขมัน    คล้ายหรือประกอบด้วยหรือมีน้ำมัน ทาน้ำมันไว้ มีลักษณะของไขมัน เกี่ยวกับไขมัน เป็นไขมัน ให้น้ำมัน
• ชั้นที่ลดหลั่นกัน    ระดับชั้น
• ทําให้ลดหลั่นเป็นชั้น    ทําเป็นชั้น
• ไหลเข้าฉับพลัน    ท่วมเข้ามา

• ทำให้เขาพลัดหล่น ไปอยู่บนรางรถไฟ