พลุ่ย คือ

• พฺลุ่ย
  ว. ง่าย, ลุ่ย, หลวมเข้าไป.

• พล     พน, พนละ-, พะละ- น. กำลัง, มักใช้ประกอบคำอื่น เช่น พระทศพล อันเป็นพระนามพระพุทธเจ้า หมายความว่า ทรงมีพระญาณอันเป็นกำลัง ๑๐ ประการ มี ฐานาฐานญาณ
• พลุ     พฺลุ น. ดอกไม้เพลิงชนิดหนึ่ง บรรจุดินปืนในกระบอกไม้ไผ่ เมื่อจุดมีเสียงระเบิดดังคล้ายเสียงปืน,
• ลุ     ก. ถึง (ในลักษณะที่ต้องใช้ความพยายาม) เช่น ลุความสำเร็จ, ถึง เช่น ลุศักราช, บางทีก็ใช้เข้าคู่กับคำ ถึง เป็น ลุถึง; ( โบ ) รู้ความ เช่น ลุท้องตรา
• ลุ่ย     ก. เลื่อนหลุดจากที่เพราะคลายตัวไม่แน่นเหมือนเดิม เช่น ผ้านุ่งที่เหน็บไว้ลุ่ยหลุดออก มวยผมลุ่ยออกมา, คลายออกเป็นเส้น ๆ เช่น ชายผ้าลุ่ย
• พลุ้ย    พฺลุ้ย ว. ยุ้ย, ยื่นออกมาอย่างท้องคนอ้วน, เช่น ท้องพลุ้ย พุงพลุ้ย.
• ผีเพลีย    น. ดิถีวันห้ามไม่ให้แรกนา.
• พุงพลุ้ย    1) v. มีหน้าท้องห้อยย้อยด้วยความอ้วน ตัวอย่างการใช้: เขาพุงพลุ้ยเกือบเท่าคนมีท้องขึ้นทุกวัน 2) adj. ที่มีหน้าท้องห้อยย้อยด้วยความอ้วน ตัวอย่างการใช้: ฉันเห็นผู้ชายพุงพลุ้ยแ
• ยัดพลุ    ก. ใส่ดินพลุลงในกระบอกพลุแล้วตอกให้แน่น.
• ย่อพล    ก. ย่นหรือย่อแนวกำลังทหารให้สั้นเข้า.
• เชพลีย์    ฮาร์โลว์ เชพลีย์
• เพลีย    ก. อ่อนแรง, ถอยกำลัง, มีอาการเมื่อยล้า เช่น เดินจนเพลีย ทำงานมาก ๆ รู้สึกเพลีย.
• เพลี้ย    ๑ น. ชื่อแมลงขนาดเล็กหลายชนิดในหลายวงศ์ มีปากชนิดเจาะดูดติดอยู่ที่หัวส่วนที่ใกล้กับอก หรือชนิดเขี่ยดูดติดอยู่ที่ปลายหัว ทำลายพืชต่าง ๆ ส่วนใหญ่ไม่มีปีก พวกที่มีปีกจะมีเนื้อปีกเหมือนกันตลอด โดยมากบาง
• พลาดิศัย    ว. มีกำลังยิ่ง. (ส. พล + อติศย).
• คนอ่อนเพลีย    คนหมดแรง คนเหน็ดเหนื่อย
• ความพุงพลุ้ย    ความอ้วน ความอ้วนท้วน น้ำหนักเกิน โรคอ้วน