พูดพร่ําเพรื่อ คือ

• พูดพร่ํา
  พูดพล่าม
  พูดรําพัน

• พู     ๑ น. เรียกสิ่งที่มีลักษณะนูนออกมา เช่น พูทุเรียน. ๒ น. ถั่วพู. ( ดู ถั่วพู ).
• พูด     ก. เปล่งเสียงออกเป็นถ้อยคำ, พูดจา ก็ว่า.
• พูดพร่ํา     พูดพร่ําเพรื่อ พูดพล่าม พูดรําพัน พูดไม่รู้เรื่อง พูดไม่หยุด พูดเรื่อยเปื่อย พร่ําบ่น พร่ํา พร่ําพูด จ้อ พูดน้ําไหลไฟดับ พูดมาก พูดเป็นต่อยหอย
• พร     พอน น. คำแสดงความปรารถนาให้ประสบสิ่งที่เป็นสิริมงคล เช่น ให้พร ถวายพระพร, สิ่งที่ขอเลือกเอาตามประสงค์ เช่น ขอพร. ( ป. วร).
• พร่ํา     ร่ํา รําพัน พูดพร่ํา บ่น ปากเปียก ปากเปียกปากแฉะ พูดเกี่ยวกับ พร่ําพูด
• พร่ําเพรื่อ     จําเจ ซ้ําซาก ซ้ําไปซ้ํามา ซ้ําๆ ซากๆ บ่อยเกิน มากเกินไป
• ร่ํา     พร่ํา รําพัน
• เพ     ก. พังทลาย.
• เพรื่อ     เพฺรื่อ ว. เรี่ยราด เช่น น้ำหกเพรื่อ, เกินขอบเขต, บ่อย ๆ ไม่เป็นกิจจะลักษณะ, เช่น พูดเพรื่อ, พร่ำเพรื่อ ก็ว่า.
• พูดพร่ําเพ้อ    พล่าม พูดพล่าม พูดเพ้อเจ้อ พูดเหลวไหล พูดเลอะเทอะ
• พูดพร่ําเพ้อถึง    พูดมากถึง
• พร่ําเพ้อ    รําพัน เพ้อ เพ้อพร่ํา เพ้อฝัน เพ้อเจ้อ
• พูดพร่ำ    v. พูดมากจนเสียประโยชน์, อาการที่พูดไม่รู้จักจบ , , ชื่อพ้อง: พูดพล่าม, พูดรำพัน, พูดพร่ำเพรื่อ ตัวอย่างการใช้: คุณอย่ามัวพูดพร่ำอยู่เลย จะทำอะไรก็ทำลงไปเลย
• ไม่พูดพร่ำทำเพลง    (สำ) ว. ไม่รอให้ชักช้า, ทันทีทันใด.
• พร่ำเพรื่อ    ว. เกินขอบเขต, บ่อย ๆ ไม่เป็นกิจจะลักษณะ, เช่น พูดพร่ำเพรื่อ, เพรื่อ ก็ว่า.