ภิทะ คือ
พินทะ-
ก. แตก, ทำลาย. (ป., ส.).
- ภิท ทําลาย ภินท์ แตก
- ทะ ๑ คำใช้นำหน้าคำที่ขึ้นต้นด้วยตัว ท ในบทกลอน มีความแปลอย่างเดียวกับคำเดิมนั้น หรือเป็นคำซ้ำซึ่งคำหน้าเสียงกร่อนไป เช่น ๒ ( กลอน ) ก. ปะทะ เช่น
- ภู ๑ น. ดิน, แผ่นดิน, โลก. (ป., ส.). ๒ น. เนินที่สูงขึ้นเป็นจอม, เขา.
- ภู่ น. ชื่อแมลงหลายชนิดซึ่งมีรูปร่างลักษณะคล้ายผึ้ง ต่างกันที่ขนปกคลุมลำตัวมีลักษณะเป็นแฉก ไม่เป็นขนเดี่ยว ๆ อวัยวะของปากคู่หนึ่งยื่นยาวออกมาคล้ายหนวด ขาหลังตรงบริเวณส้นเท้ามีหนามแหลมข้างละ ๑ อัน ไม่มีถ
- ภูมิอากาศทะเลทราย ภูมิอากาศแห้ง ภูมิอากาศแห้งแล้ง
- ภูภุช น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
- ภูมิภุช พูมิ- น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
- (ภูมิ) เป็นคำที่ใช้ในภูมิศาสตร์
- ภ.บ. เภสัชศาตรบัณฑิต
- ภ.พ. n. ภาษีทางอ้อมประเภทหนึ่งที่เรียกเก็บจากบุคคลที่ซื้อสินค้าหรือรับบริการ โดยจัดเก็บเฉพาะจากมูลค่าส่วนที่เพิ่มขึ้นในแต่ละขั้นตอนของการผลิต การจำหน่ายหรือการให้บริการ ชื่อพ้อง: ภาษีมูลค่าเพิ่ม
- ภ.ม. เภสัชศาตรมหาบัณฑิต
- ภักดี น. ความจงรัก, ความเลื่อมใสยิ่ง. (ส. ภกฺติ; ป. ภตฺติ).
- ภักต พักตะ- น. ผู้ภักดี, สาวก. (ส.); อาหาร, ข้าวสุก, ของกินซึ่งสุกด้วยน้ำ. (ส. ภกฺต; ป. ภตฺต).
- ภักต- พักตะ- น. ผู้ภักดี, สาวก. (ส.); อาหาร, ข้าวสุก, ของกินซึ่งสุกด้วยน้ำ. (ส. ภกฺต; ป. ภตฺต).
- ภักติ น. ภักดี. (ส.; ป. ภตฺติ).
มือถือ