ภิงสะ คือ
- น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).
- สะ ๑ ว. สวย. ๒ ก. ใส่หรือสุมเพื่อกันไว้ เช่น เอาหนามสะ.
- ภิสะ น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป.; ส. พิส).
- ภิงสนะ ว. น่ากลัว, น่าหวาดเสียว. (ป.; ส. ภีษฺณ).
- ภิงสระ น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).
- กังสะ (แบบ) น. สัมฤทธิ์ เช่น ดั่งดามพะกังสกล่อมเกลา. (สมุทรโฆษ). (ป.).
- ดึงสะ ว. สามสิบ. (ป. ตึส).
- นางสะ น. หญิงสาววัยรุ่นแต่งตัวใส่เกี้ยว นุ่งผ้าลายพื้นเขียว ห่มผ้าแพรพื้นแดง เดินประนมมือตามกระบวนแห่เต็มยศขนาบพระราชยานในพระราชพิธีโสกันต์, นางแต่งตัวสะ หรือ สาวสะ ก็เรียก.
- ปหังสะ ปะหังสะนะ, -สะ น. การรื่นเริง. (ป.).
- พัตติงสะ ว. สามสิบสอง. (ป.).
- มังสะ น. เนื้อของคนและสัตว์. (ป.).
- มางสะ น. เนื้อของคนและสัตว์. (ส. มำส; ป. มํส).
- วังสะ น. วงศ์. (ส. วํศ; ป. วํส).
- วิหิงสะ น. ความเบียดเบียน; การทำร้าย. (ป. วิหึสา, วิเหสา; ส. วิหึส).
- อังสะ อังสะ- น. เรียกผ้าที่พระภิกษุสามเณรใช้ห้อยเฉวียงบ่าว่า ผ้าอังสะ; ส่วน, ภาค; ส่วนของมุม. (ป. อํส).
- อัฏฐังสะ ว. มี ๘ เหลี่ยม. (ป.).
มือถือ