ภิสะ คือ
- น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป.; ส. พิส).
- สะ ๑ ว. สวย. ๒ ก. ใส่หรือสุมเพื่อกันไว้ เช่น เอาหนามสะ.
- ภิงสะ น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).
- ภู ๑ น. ดิน, แผ่นดิน, โลก. (ป., ส.). ๒ น. เนินที่สูงขึ้นเป็นจอม, เขา.
- ภู่ น. ชื่อแมลงหลายชนิดซึ่งมีรูปร่างลักษณะคล้ายผึ้ง ต่างกันที่ขนปกคลุมลำตัวมีลักษณะเป็นแฉก ไม่เป็นขนเดี่ยว ๆ อวัยวะของปากคู่หนึ่งยื่นยาวออกมาคล้ายหนวด ขาหลังตรงบริเวณส้นเท้ามีหนามแหลมข้างละ ๑ อัน ไม่มีถ
- ภูภุช น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
- ภูมิภุช พูมิ- น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
- (ภูมิ) เป็นคำที่ใช้ในภูมิศาสตร์
- ภ.บ. เภสัชศาตรบัณฑิต
- ภ.พ. n. ภาษีทางอ้อมประเภทหนึ่งที่เรียกเก็บจากบุคคลที่ซื้อสินค้าหรือรับบริการ โดยจัดเก็บเฉพาะจากมูลค่าส่วนที่เพิ่มขึ้นในแต่ละขั้นตอนของการผลิต การจำหน่ายหรือการให้บริการ ชื่อพ้อง: ภาษีมูลค่าเพิ่ม
- ภ.ม. เภสัชศาตรมหาบัณฑิต
- ภักดี น. ความจงรัก, ความเลื่อมใสยิ่ง. (ส. ภกฺติ; ป. ภตฺติ).
- ภักต พักตะ- น. ผู้ภักดี, สาวก. (ส.); อาหาร, ข้าวสุก, ของกินซึ่งสุกด้วยน้ำ. (ส. ภกฺต; ป. ภตฺต).
- ภักต- พักตะ- น. ผู้ภักดี, สาวก. (ส.); อาหาร, ข้าวสุก, ของกินซึ่งสุกด้วยน้ำ. (ส. ภกฺต; ป. ภตฺต).
- ภักติ น. ภักดี. (ส.; ป. ภตฺติ).
- ภักษ พักสะ-, พัก น. เหยื่อ, อาหาร. ก. กิน. (ส. ภกฺษ; ป. ภกฺข).
มือถือ