ภูมิบดี คือ
- ภู ๑ น. ดิน, แผ่นดิน, โลก. ( ป. , ส. ). ๒ น. เนินที่สูงขึ้นเป็นจอม, เขา.
- ภูม น. บ้าน. ( ข. ).
- ภูมิ ๑ พูม, พูมิ-, พูมมิ- น. แผ่นดิน, ที่ดิน. ๒ พูม น. พื้น, ชั้น, พื้นเพ; ความรู้ เช่น อวดภูมิ อมภูมิ. ๓ พูม ว. สง่า, โอ่โถง, องอาจ,
- มิ ๑ ว. ไม่ เช่น มิทราบ มิควร มิบังอาจ. ๒ ก. เฉย, ไม่ค่อยพูดจา, เช่น รามสูรได้ยินสิ้นสติลงนั่งมิจะทำกระไรได้. (บทระบำตลก พระราชนิพนธ์ ร.๕).
- บด ๑ ก. ทำให้เปลือกแตก เช่น บดข้าวเปลือก, ทำให้แหลก เช่น บดข้าวสุก, ทำให้เป็นผง เช่น บดยานัตถุ์, ทำให้เรียบและแน่น เช่น บดถนน. ๒ น.
- บดี บอดี ( แบบ ) น. นาย, เจ้าของ, เจ้า, ผู้ครอง, ผู้บังคับบัญชา; ผัว. ( ป. , ส. ปติ), ในสันสกฤตมีเกณฑ์ว่าศัพท์นี้เมื่ออยู่เฉพาะหมายความว่า นาย
- ดี ๑ น. อวัยวะภายในของคนและสัตว์ที่บรรจุน้ำข้นสีเขียว มีรสขม ซึ่งออกจากตับ สำหรับช่วยย่อยอาหาร, เรียกน้ำข้นสีเขียว มีรสขม ออกจากตับ
- ภูบดี น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
- ภูตบดี พูตะบอดี น. เจ้าแห่งผี, เจ้าแห่งสรรพสัตว์, (หมายถึง พระศิวะ). (ส. ภูตปติ).
- ภูบดินทร์ น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
- ภูมิภุช พูมิ- น. พระเจ้าแผ่นดิน. (ส.).
- (ภูมิ) เป็นคำที่ใช้ในภูมิศาสตร์
- ภ.ม. เภสัชศาตรมหาบัณฑิต
- ภีม น่ากลัว
- ภุม พุมมะ- น. พื้นดิน, ภาคพื้น. (ป. ภุมฺม). ๑ พุม ว. ไม่ เช่น ภุมมาน ว่า ไม่มี, ภุมบาน ว่า ไม่ได้. (ข. fig0106.jpg (พุํ)). ๒ พุม, พุมมะ- น. ดาวอังคาร; วันอังคาร. (ป. ภุมฺม; ส. เภาม).
มือถือ