สังเวช- คือ

• สังเวด, สังเวชะ-
  ก. รู้สึกเศร้าสลดหดหู่ต่อผู้ที่ได้รับทุกขเวทนา หรือต้องตายไป หรือต่อผู้ที่ตนเคารพนับถือซึ่งประพฤติตนไม่เหมาะสมเป็นต้น เช่น เห็นผู้คนประสบอุบัติเหตุเครื่องบินตกแล้วสังเวช พอรู้ข่าวว่าญาติผู้ใหญ่ของตนพัวพันคดีฉ้อราษฎร์บังหลวงก็สังเวช. (ป., ส. สํเวชน).

• สัง     ( ถิ่น-อีสาน ) น. ต้นมะสัง. ( ดู มะสัง ).
• สังเวช     สังเวด, สังเวชะ- ก. รู้สึกเศร้าสลดหดหู่ต่อผู้ที่ได้รับทุกขเวทนา หรือต้องตายไป หรือต่อผู้ที่ตนเคารพนับถือซึ่งประพฤติตนไม่เหมาะสมเป็นต้น เช่น
• เวช     เวด, เวดชะ- น. หมอรักษาโรค. ( ป. เวชฺช; ส. ไวทฺย).
• เวช-     เวด, เวดชะ- น. หมอรักษาโรค. ( ป. เวชฺช; ส. ไวทฺย).
• สังเวชใจ    ปลงอนิจจัง
• สังเวชนียสถาน    สังเวชะนียะสะถาน น. สถานที่ทางพระพุทธศาสนาอันเป็นที่ตั้งแห่งความสลดสังเวช มี ๔ แห่ง คือ ๑. สถานที่ที่พระพุทธเจ้าประสูติ ได้แก่ สวนลุมพินี ปัจจุบันได้แก่ รุมมินเด ในประเทศเนปาล ๒. สถานที่ที่พระพุทธ
• น่าสังเวช    1) v. น่าเศร้าสลดหดหู่ , ชื่อพ้อง: น่าสมเพช, น่าอนาถ, น่าสงสาร, น่าเวทนา ตัวอย่างการใช้: เด็กขอทานที่เดินอยู่หน้างานน่าสังเวชที่สุด 2) adj. ที่น่าเศร้าสลดหดหู่ ชื่อพ้อง: น่าสมเพช,
• สูตินรีเวช    -นะรีเวด น. วิชาเกี่ยวกับการตั้งครรภ์ การคลอด และโรคเฉพาะสตรี.
• ความสังเวช    n. ความรู้สึกสงสารเวทนาในความทุกข์ของคนอื่น ชื่อพ้อง: ความสลด, ความหดหู่, ความเวทนา ตัวอย่างการใช้: แกะย่างใส่ถาดมาเป็นตัวเหมือนหมูหันทำให้เกิดความสังเวชมากกว่าอยากกิน
• ธรรมสังเวช    น. ความสังเวชโดยธรรม เมื่อเห็นความแตกดับของสังขาร (เป็นอารมณ์ของพระอรหันต์). (ป. ธมฺมสํเวค).
• ปลงสังเวช    ก. พิจารณาเห็นเป็นเรื่องน่าสลดใจหรือน่าสมเพช.
• อย่างน่าสังเวช    อย่างน่าสงสาร อย่างน่าเวทนา
• ปลงธรรมสังเวช    ปฺลงทำมะสังเวด ก. เกิดความสังเวชโดยธรรมเมื่อเห็นความแตกดับของสังขาร (ใช้แก่พระอริยบุคคล).
• สังเวย    ก. บวงสรวง, เซ่นสรวง, เช่น สังเวยเทวดา.
• สังเวียน    ๑ น. คอกหรือวงล้อมสำหรับชนไก่เป็นต้น; ที่ต่อสู้ เช่น สังเวียนมวย. ๒ น. ชื่อลายชนิดหนึ่ง.