สัมมาสังกัปปะ คือ

• น. ความดำริในทางที่ชอบ. (ป.).

• สัมมา     ว. ชอบ, ดี, (มักใช้เป็นส่วนหน้าของสมาส) เช่น สัมมาทิฐิ สัมมาชีพ. ( ป. ; ส. สมฺยกฺ).
• มา     ๑ น. พระจันทร์. ( ป. ; ส. มาสฺ). ๒ ก. เคลื่อนออกจากที่เข้าหาตัวผู้พูด เช่น มานี่ มาหาฉันหน่อย, ตรงกันข้ามกับ ไป. ว.
• มาส     ๑ น. พระจันทร์, เดือน. ( ป. , ส. ). ๒ ดู ราชมาษ, ราชมาส .
• สัง     ( ถิ่น-อีสาน ) น. ต้นมะสัง. ( ดู มะสัง ).
• สังกัปปะ     น. ความดำริ. ( ป. ).
• งก     ๑ ก. แสดงอาการอยากได้หรือไม่อยากเสียจนเกินควร. ว. มีอาการสั่นอย่างคนแก่หรืออย่างกลัวหรืออย่างหนาวมาก. ๒ น.
• กัป     กับ น. อายุของโลกตั้งแต่เมื่อพระพรหมสร้างเสร็จจนถึงเวลาที่ไฟประลัยกัลป์มาล้างโลก, บางทีใช้เข้าคู่กับคำ กัลป์ เช่น ชั่วกัปชั่วกัลป์
• ปะ     ก. มาเจอกัน, มาประเชิญหน้ากัน; เอาวัตถุเช่นผ้าหรือไม้เป็นต้นปิดทับส่วนที่ชำรุดเป็นช่องเป็นรู เช่น ปะผ้า ปะว่าว, ปิดทับ เช่น ปะหน้า.
• มิจฉาสังกัปปะ    น. ความดำริในทางที่ผิด. (ป.).
• สัปปะ    สับ- น. งู. (ป.; ส. สรฺป).
• สิปปะ    น. ศิลปะ. (ป.; ส. ศิลฺป).
• สัมมาสติ    น. ความระลึกชอบ. (ป.).
• สัมมาสมาธิ    น. สมาธิชอบ, ความตั้งใจชอบ. (ป.).
• วัปปะ    วับปะ- น. การหว่านพืช เช่น พิธีวัปปมงคล; ฝั่งน้ำ. (ป. วป ว่า ผู้หว่านพืช; ส. วปฺร ว่า ฝั่งน้ำ ทุ่งที่หว่านพืชไว้ ทุ่ง).
• อัปปะ    อับ- ว. เล็ก, น้อย. (ป.; ส. อลฺป).

• วิตกเจตสิก เป็นได้ทั้งสัมมาสังกัปปะ หรือ มิจฉาสังกัปปะ