ห้อตะบึง คือ

• ห้อเต็มเหยียด

• ห้อ     ก. วิ่งเต็มเหยียด, วิ่งเต็มที่.
• ตะ     ก. ทา, ฉาบ, แตะ, กะไหล่ เช่น ตะทอง ว่า กะไหล่ทอง, ตะทองลาย ว่า กะไหล่ทองเป็นดวง ๆ, หรือ ตะถม เป็นต้น.
• ตะบึง     ว. รีบเร่งไปไม่หยุดหย่อน เช่น ควบม้าตะบึงไป.
• บึง     น. แหล่งน้ำขนาดใหญ่ มีน้ำขังตลอดปี.
• ตะบิ้ง    น. นาที่เป็นกระทงเล็ก ๆ, กระบิ้ง ก็เรียก.
• รีบตะบึง    รี่ เร่งรีบ เคลื่อนที่หรือกระทําอย่างเร่งรีบ
• ตะบี้ตะบัน    (ปาก) ว. ซ้ำ ๆ ซาก ๆ, ไม่รู้จักจบจักสิ้น, ไม่เปลี่ยนแปลง, เช่น เถียงตะบี้ตะบัน.
• เมื่อตะกี้    ว. เพิ่งล่วงไป, เพิ่งผ่านไป, (ใช้แก่เวลา).
• ตะบิดตะบอย    ว. แกล้งให้ชักช้า, ชักช้าร่ำไร.
• ตะบึงตะบอน    กระเง้ากระงอด เจ้าแง่แสนงอน แสนงอน
• ตะบม    ว. ร่ำไป, ไม่หยุดหย่อน, เช่น เที่ยวตะบม.
• ตะบอง    น. ไม้สำหรับถือ ใช้ตี โดยมากมีรูปกลม, ที่มีขนาดยาวประมาณ ๔ ศอก เรียกว่า ตะบองยาว ที่มีขนาดยาวประมาณ ๑ ศอก เรียกว่า ตะบองสั้น, กระบอง หรือ ตระบอง ก็ว่า.
• ตะบอย    ว. อาการที่ทำอย่างชักช้าร่ำไร.
• ตะบัน    ๑ pic038.jpg (ตะบัน) น. เครื่องตำหมากของคนแก่ มีรูปคล้ายกระบอก โดยมากทำด้วยทองเหลือง มีลูกตะบันสำหรับตำ และมีดากอุดก้น. (เทียบ ข. ตฺบาล่). ก. ทิ่มหรือแทงกดลงไป, กระทุ้ง; (ปาก) ดึงดัน เช่น ตะบันเถียง
• ตะบันน้ํา    โครงสร้างชลศาสตร์