อัประไมย คือ

• อับปฺระไม
  ว. นับไม่ได้, ไม่จำกัด, มากมาย, อประไมย ก็ว่า. (ส. อปฺรเมย; ป. อปฺปเมยฺย).

• อัป     อับปะ- คำประกอบหน้าศัพท์ที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต มีความหมายว่า ไม่, ไร้, ไปจาก, ปราศจาก, เช่น อัปภาคย์ ว่า ไร้โชค ปราศจากโชค, อัปยศ ว่า ไร้ยศ,
• ปร     ปะระ-, ปอระ- ว. อื่น, ใช้เป็นบทหน้าสมาส เช่น ปรปักษ์ ปรโลก. ( ป. ).
• ประ     ปฺระ ใช้เติมหน้าคำอื่นเพื่อให้คำหนักแน่นขึ้น เช่น ชิด เป็น ประชิด, ท้วง เป็น ประท้วง; คำที่แผลงมาจาก ผ เช่น ผทม เป็น ประทม แล้วแผลง ประ เป็น บรร
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• อประไมย    อะปฺระไม, อับปฺระไม ว. นับไม่ได้, ไม่จำกัด, มากมาย. (ส. อปฺรเมย; ป. อปฺปเมยฺย).
• อุปไมย    อุปะไม, อุบปะไม น. สิ่งหรือข้อความที่พึงเปรียบเทียบกับสิ่งอื่นเพื่อให้เข้าใจแจ่มแจ้ง, คู่กับ อุปมา. (ป. อุปเมยฺย).
• ประไพ    ว. งาม.
• ประท้วงเพราะไม่เห็นด้วย    หยุดงานเพราะไม่เห็นด้วย
• สิ่งที่ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้    คนที่ไม่มีประโยชน์ คนจู้จี้ ความได้เปรียบกว่า
• อุปมาอุปไมย    อุปะมาอุปะไม, อุบปะมาอุบปะไม น. การเปรียบเทียบกัน.
• ที่ไม่เจียระไน    ทีไม่เจียรนัย
• ประไหมสุหรี    น. ตำแหน่งพระมเหสีที่ ๑ หรืออัครมเหสีของกษัตริย์ชวาในวงศ์อสัญแดหวา.
• ไม่มีประโยชน์ต่อ    ไม่มีความสําคัญต่อ
• คนละไม้คนละมือ    (สำ) ต่างคนต่างช่วยกันทำ.
• ไม่มีอะไรในมือ    มือเปล่า