อำมาตย- คือ

• อำหฺมาดตะยะ-, อำหฺมาด
  น. ข้าราชการ, ข้าเฝ้า; ที่ปรึกษา; แผลงมาจาก อมาตย์. (ส. อมาตฺย; ป. อมจฺจ).

• อำ     ก. ปิดบัง, ปกปิด; ( ปาก ) พูดหลอกเพื่อให้ตกใจหรือขบขันเป็นต้น, พูดดักคอ.
• อำมาตย     อำหฺมาดตะยะ-, อำหฺมาด น. ข้าราชการ, ข้าเฝ้า; ที่ปรึกษา; แผลงมาจาก อมาตย์. ( ส. อมาตฺย; ป. อมจฺจ).
• มา     ๑ น. พระจันทร์. ( ป. ; ส. มาสฺ). ๒ ก. เคลื่อนออกจากที่เข้าหาตัวผู้พูด เช่น มานี่ มาหาฉันหน่อย, ตรงกันข้ามกับ ไป. ว.
• อำมาตย์    อำหฺมาดตะยะ-, อำหฺมาด น. ข้าราชการ, ข้าเฝ้า; ที่ปรึกษา; แผลงมาจาก อมาตย์. (ส. อมาตฺย; ป. อมจฺจ).
• อำมาตยาธิปไตย    อำหฺมาดตะยาทิปะไต, อำหฺมาดตะยาทิบปะไต น. ระบอบการปกครองที่ขุนนางหรือข้าราชการเป็นใหญ่. (อ. bureaucracy).
• อมาตย์    อะหฺมาด น. อำมาตย์, ข้าราชการ, ข้าเฝ้า; ที่ปรึกษา. (ส.; ป. อมจฺจ).
• อํามาตย์    ขุนนาง ข้าราชบริพาร เสนา เสวก
• มาตรวัดน้ำมัน    เกวัดน้ำมัน เกจวัดน้ำมัน
• อำมร    -มอน น. เทวดา, แผลงมาจาก อมร. (ป. อมร ว่า ผู้ไม่ตาย หมายถึง เทวดา).
• อำมฤต    -มะริด, -มะรึด น. น้ำทิพย์ เรียกว่า น้ำอำมฤต; เครื่องทิพย์; แผลงมาจาก อมฤต. (ส. อมฺฤต; ป. อมต).
• อำมหิต    -มะ- ว. ดุร้าย, ร้ายกาจ, ทารุณ, เหี้ยมโหด.
• เสวกามาตย์    -วะกามาด น. เสวกและอำมาตย์.
• อำมฤคโชค    -มะรึคะ- น. โชคดี.
• กำมา    น. ศอกตูม คือ ศอกที่กำนิ้วมือ, กำ ก็เรียก เช่น ๒ ศอกกำ คือ ๒ ศอกกับอีกศอกตูมหนึ่ง.
• ดำมาก    คล้ายขี้เขม่า คล้ายเขม่าดำ ดำสนิท ปกคลุมหรือทาด้วยขี้เขม่า เป็นเขม่าดำ