เสวกามาตย์ คือ

• -วะกามาด
  น. เสวกและอำมาตย์.

• เส     ก. เฉ, ไถล, เช่น เสไปพูดเรื่องอื่น, เชือนแช เช่น เสความ.
• เสวก     -วก น. ข้าราชการในราชสำนัก. ( ป. ; ส. เสวก = คนใช้).
• สว     สะวะ- น. ของตนเอง. ( ส. ; ป. สก).
• สวก     ๑ ว. มีเนื้อไม่แน่นและไม่ซุย (ใช้แก่ลักษณะหัวเผือกหัวมันและผลไม้บางชนิด). ๒ สะหฺวก น. สวิงขนาดเล็กชนิดหนึ่งสำหรับตักปลา.
• วก     ก. หักเลี้ยวกลับ เช่น รถเลยที่หมายแล้ววกกลับ, ในบทกลอนใช้แผลงเป็น พก ก็มี.
• กา     ๑ น. ชื่อนกชนิด Corvus macrorhynchos ในวงศ์ Corvidae ตัวดำ ร้องกา ๆ, อีกา ก็เรียก; ชื่อดาวฤกษ์ธนิษฐา เช่น แม้นดาวกามาใกล้ในมนุษย์. ( อภัย ).
• กาม     กามมะ- น. ความใคร่, ความใคร่ทางเมถุน. ( ป. , ส. ).
• กามา     ( กลอน ) น. กาม เช่น เข้าแต่หอล่อกามา. ( มูลบท ).
• มา     ๑ น. พระจันทร์. ( ป. ; ส. มาสฺ). ๒ ก. เคลื่อนออกจากที่เข้าหาตัวผู้พูด เช่น มานี่ มาหาฉันหน่อย, ตรงกันข้ามกับ ไป. ว.
• อํามาตย์    ขุนนาง ข้าราชบริพาร เสนา เสวก
• อมาตย์    อะหฺมาด น. อำมาตย์, ข้าราชการ, ข้าเฝ้า; ที่ปรึกษา. (ส.; ป. อมจฺจ).
• อำมาตย    อำหฺมาดตะยะ-, อำหฺมาด น. ข้าราชการ, ข้าเฝ้า; ที่ปรึกษา; แผลงมาจาก อมาตย์. (ส. อมาตฺย; ป. อมจฺจ).
• อำมาตย-    อำหฺมาดตะยะ-, อำหฺมาด น. ข้าราชการ, ข้าเฝ้า; ที่ปรึกษา; แผลงมาจาก อมาตย์. (ส. อมาตฺย; ป. อมจฺจ).
• อำมาตย์    อำหฺมาดตะยะ-, อำหฺมาด น. ข้าราชการ, ข้าเฝ้า; ที่ปรึกษา; แผลงมาจาก อมาตย์. (ส. อมาตฺย; ป. อมจฺจ).
• อำมาตยาธิปไตย    อำหฺมาดตะยาทิปะไต, อำหฺมาดตะยาทิบปะไต น. ระบอบการปกครองที่ขุนนางหรือข้าราชการเป็นใหญ่. (อ. bureaucracy).