อุลูกะ คือ
- อุ น. น้ำเมาชนิดหนึ่ง ใช้ปลายข้าวและแกลบประสมกับแป้งเชื้อแล้วหมักไว้.
- ลูก น. ผู้มีกำเนิดจากพ่อแม่ หรือโดยปริยายถือว่ามีฐานะเสมือนลูก, คำที่พ่อแม่เรียกลูกของตนโดยตรง
- กะ พยางค์หน้าอันใช้เป็น กระ- ได้, แต่มีบางคำซึ่งต้องการพยางค์นี้เพื่อสละสลวยหรือเน้นคำให้เด่นขึ้น เช่น เกริก เป็น กะเกริก, หรือเกิดเป็นพยางค์หน้าขึ้น
- กะบิล น. ระเบียบ, หมู่. (ดู กบิล ๒).
- ลุทกะ ลุดทะกะ น. นายพราน. (ป. ลุทฺทก; ส. ลุพฺธก).
- ลุพธกะ ลุบทะกะ (แบบ) น. นายพราน. (ส.; ป. ลุทฺทก).
- กะทือ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Zingiber zerumbet (L.) Smith ในวงศ์ Zingiberaceae ดอกสีเหลือง ผลกลมสีแดง เหง้าสีเหลืองอ่อน กลิ่นหอม ใช้ทำยาได้ เมื่ออ่อนใช้ปรุงอาหาร ช่อดอกอ่อนใช้เป็นผัก.
- กะพล้อ น. กระบอกตักน้ำ ปากแฉลบอย่างปากพวยกา.
- กะพ้อ ๑ น. กระบอกตักน้ำ ปากแฉลบอย่างปากพวยกา. ๒ น. ชื่อปาล์มขนาดย่อมในสกุล Licuala วงศ์ Palmae มีหลายชนิด เช่น ชนิด L. spinosa Thunb. มักขึ้นเป็นกออยู่ริมทะเล หรือในที่ซึ่งน้ำเค็มขึ้นถึง ลำต้นสูงถึง ๔ เมต
- กะลิอ่อง (ถิ่น-พายัพ) น. กล้วยน้ำว้า. (ดู น้ำว้า).
- กะหือ ว. เสียงครวญคราง.
- กะเบือ น. เรียกครกดินหรือสากที่ตำข้าวเบือว่า ครกกะเบือ สากกะเบือ. (เพี้ยนมาจาก ข้าวเบือ).
- กะเบ้อ (ถิ่น-พายัพ) น. ผีเสื้อกลางวัน. (ดู ผีเสื้อ ๑).
- กะเร่อ (ถิ่น-ปักษ์ใต้) ว. เซ่อ, เซอะ.
- อักกะ น. พระอาทิตย์; ต้นรัก. (ป.; ส. อรฺก).
มือถือ