กะหือ คือ

• ว. เสียงครวญคราง.

• กะ     พยางค์หน้าอันใช้เป็น กระ- ได้, แต่มีบางคำซึ่งต้องการพยางค์นี้เพื่อสละสลวยหรือเน้นคำให้เด่นขึ้น เช่น เกริก เป็น กะเกริก, หรือเกิดเป็นพยางค์หน้าขึ้น
• หือ     ๑ อ. คำที่เปล่งออกมาเมื่อรู้สึกสงสัยเพื่อถามหรือเมื่อยังไม่ได้ยินหรือไม่เข้าใจ, (เป็นคำสำหรับผู้ใหญ่กว่าหรือเสมอกันใช้). ๒ ก. เถียง,
• กะหลีกะหลอ    ก. แสดงกิริยาท่าทางหรือพูดจาประจบประแจงเกินงาม.
• กะหนะ    น. ทางของต้นจากที่ใช้กรุฝา.
• กะหริ่ง    กะริง
• กะหรี่    น. แกงชนิดหนึ่ง สีเหลือง ปรุงด้วยเครื่องแกงกะหรี่; เรียกเครื่องแกงกะหรี่ซึ่งประกอบด้วยขมิ้นและเครื่องเทศอื่น ๆ บดเป็นผงว่า ผงกะหรี่. (มลายู มาจากทมิฬว่า ผัด; อ. curry).
• กะหร่อง    (ปาก) ว. ผอมเกร็ง.
• กะหล่ำ    น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Brassica oleracea L. ในวงศ์ Cruciferae มีหลายพันธุ์ เช่น กะหล่ำปลี หรือ กะหล่ำใบ (B. oleracea L. var. capitata L.) กะหล่ำดอก หรือ กะหล่ำต้น (B. oleracea L. var. botrytis L.) กะห
• กะหำ    น. ไข่หำ, ลูกอัณฑะ.
• กะหูด    (ถิ่น) น. เครื่องมือจับสัตว์น้ำชนิดหนึ่ง ใช้ในท้องที่จังหวัดจันทบุรี รูปร่างคล้ายกรวย ทำด้วยไม้ไผ่.
• ใส่กะหรี่    เตรียมอาหารด้วยกะหรี่ แปรงขนม้า
• กะหนุงกะหนิง    ว. เสียงพูดจู๋จี๋ระหว่างคู่รักเป็นต้น.
• กะหลุกกะหลิก    ก. หลุก ๆ หลิก ๆ.
• กะหล่อยกะหลิบ    adv. คล่องแคล่วในการใช้มืออย่างว่องไวน่าดู , ชื่อพ้อง: กะล่อยกะหลิบ ตัวอย่างการใช้: เขาทำงานได้กะหล่อยกะหลิบดี clf.: ช้า
• กะหมอก    -หฺมอก น. ไฟ. (ดิกชนารีไทย).