อํานาจอธิปไตย คือ

• อํานาจสูงสุดในการปกครองประเทศ
  อธิปไตย

• อํา     ปกปิด ปิดบัง
• อํานาจ     กําลัง ศักดิ ศักดิ์ พลัง ศักดา อิทธิพล การบังคับควบคุม การออกแรง ความพยายาม แรงกําลัง ฤทธิ์ อิทธิ อํานาจศักดิ์สิทธิ์ พละกําลัง กําลังกล้ามเนื้อ
• นา     ๑ น. พื้นที่ราบทำเป็นคันกั้นน้ำเป็นแปลง ๆ สำหรับปลูกข้าวเป็นต้น, พื้นที่มีลักษณะคล้ายนาสำหรับทำประโยชน์อื่น ๆ เรียกตามสิ่งที่ทำ เช่น นาเกลือ
• จอ     ๑ น. ชื่อปีที่ ๑๑ ของรอบปีนักษัตร มีหมาเป็นเครื่องหมาย. ๒ น. ผ้าขาวที่ขึงไว้สำหรับเชิดหนังหรือฉายภาพยนตร์เป็นต้น;
• อธิ     คำนำหน้าคำที่มาจากบาลีและสันสกฤต แปลว่า ยิ่ง, ใหญ่, เช่น อธิปัญญา = ปัญญายิ่ง. ( ป. , ส. = ยิ่ง, ใหญ่, ทับ).
• อธิป     อะทิบ, อะทิปะ-, อะทิบปะ- น. พระเจ้าแผ่นดิน, นาย, หัวหน้า, ผู้เป็นใหญ่, มักใช้พ่วงท้ายศัพท์ เช่น นราธิป ชนาธิป, แต่เมื่อนำหน้าคำที่ขึ้นต้นด้วยสระ
• อธิปไตย     อะทิปะไต, อะทิบปะไต น. อำนาจสูงสุดของรัฐที่จะใช้บังคับบัญชาภายในอาณาเขตของตน. ( ป. อธิปเตยฺย ว่า ความเป็นใหญ่ยิ่ง). ( อ. sovereignty).
• ไต     ( สรีร ) น. อวัยวะคู่หนึ่งของคนและสัตว์ อยู่ในช่องท้องใกล้กระดูกสันหลัง ทำหน้าที่ขับของเสียออกมากับน้ำปัสสาวะ; สิ่งซึ่งเป็นก้อนแข็งอยู่ในเนื้อ.
• อนาธิปไตย    อะนาทิปะไต, อะนาทิบปะไต ว. ภาวะที่บ้านเมืองไม่มีรัฐบาล ไม่มีกฎหมายและระเบียบ ทำให้เกิดความวุ่นวายทางการเมือง. (อ. anarchy).
• อภิชนาธิปไตย    -ทิปะไต, -ทิบปะไต น. ระบอบการปกครองแบบหนึ่งที่มีอภิชนเป็นใหญ่. (ป. อภิ + ชน + อธิปเตยฺย). (อ. aristocracy).
• อัตตาธิปไตย    -ทิปะไต, -ทิบปะไต น. การถือตนเองเป็นใหญ่. (ป. อตฺตาธิปเตยฺย); ระบอบการปกครองที่ผู้นำมีอำนาจเด็ดขาดและไม่จำกัด. (อ. autocracy).
• ลัทธิอนาธิปไตย    ลัทธิที่เห็นว่าบ้านเมืองไม่ควรมีกฎหมายหรือรัฐบาล ลัทธิไม่มีรัฐบาล อนาธิปไตย
• สาปไตย    สาปะไต น. ทรัพย์, สมบัติ. (ป. สาปเตยฺย; ส. สฺวาปเตย).
• ราชาธิปไตยแบบกษัตริย์ที่มีอำนาจเด็ดขาด    การปกครองโดยผู้มีอำนาจเด็ดขาด ผู้มีอำนาจเด็ดขาด อัตตาธิปไตย
• ไม่มีอํานาจอีกต่อไป    ไม่มีความสําคัญอีกต่อไป ไม่มีผลอีกต่อไป