อภิชนาธิปไตย คือ

• -ทิปะไต, -ทิบปะไต
  น. ระบอบการปกครองแบบหนึ่งที่มีอภิชนเป็นใหญ่. (ป. อภิ + ชน + อธิปเตยฺย). (อ. aristocracy).

• อภิ     คำประกอบหน้าศัพท์ที่มาจากภาษาบาลีและสันสกฤต มีความหมายว่า ยิ่ง, วิเศษ, เหนือ, เช่น อภิรมย์ = ยินดียิ่ง, อภิญญาณ = ความรู้วิเศษ, อภิมนุษย์ =
• อภิชน     อะพิชน, อะพิชะนะ- น. ชนผู้สืบมาจากตระกูลสูง. ( ป. , ส. ).
• ชน     ๑ ก. โดนแรง ๆ เช่น รถยนต์ชนต้นไม้, ชิดจนติด เช่น ตั้งตู้ชนฝา; บรรจบ เช่น ชนขวบ; ให้ต่อสู้กัน เช่น ชนโค ชนไก่. น.
• ชนา     ชะ- ( กลอน ) น. ชน เช่น เอาลวดถักคั่นกันชนา. ( นิ. เกาะแก้วกัลกตา ).
• นา     ๑ น. พื้นที่ราบทำเป็นคันกั้นน้ำเป็นแปลง ๆ สำหรับปลูกข้าวเป็นต้น, พื้นที่มีลักษณะคล้ายนาสำหรับทำประโยชน์อื่น ๆ เรียกตามสิ่งที่ทำ เช่น นาเกลือ
• ไต     ( สรีร ) น. อวัยวะคู่หนึ่งของคนและสัตว์ อยู่ในช่องท้องใกล้กระดูกสันหลัง ทำหน้าที่ขับของเสียออกมากับน้ำปัสสาวะ; สิ่งซึ่งเป็นก้อนแข็งอยู่ในเนื้อ.
• อนาธิปไตย    อะนาทิปะไต, อะนาทิบปะไต ว. ภาวะที่บ้านเมืองไม่มีรัฐบาล ไม่มีกฎหมายและระเบียบ ทำให้เกิดความวุ่นวายทางการเมือง. (อ. anarchy).
• ลัทธิอนาธิปไตย    ลัทธิที่เห็นว่าบ้านเมืองไม่ควรมีกฎหมายหรือรัฐบาล ลัทธิไม่มีรัฐบาล อนาธิปไตย
• คณาธิปไตย    คะนาทิปะไต, คะนาทิบปะไต น. ระบอบการปกครองแบบหนึ่ง ซึ่งปกครองโดยคณะบุคคลจำนวนน้อยของสังคม มักได้แก่ กลุ่มผู้อาวุโส กลุ่มทหาร หรือ กลุ่มปฏิวัติ. (ป. คณ + อธิปเตยฺย).
• จุฑาธิปไตย    -ทิปะไต, -ทิบปะไต น. พระเจ้าแผ่นดิน เช่น จงมาประสิทธิวจีพระจุฑาธิปไตย. (ปฐมมาลา).
• ปิตาธิปไตย    คติบิดาเป็นใหญ่
• รัฏฐาธิปไตย    n. กระบวนการที่รวมหน้าที่ทางการปกครองและทางเศรษฐกิจของประเทศเข้าไว้ภายใต้การอำนวยการที่รวมเข้าเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันแต่ไม่จำเป็นจะต้องเป็นไปในแนวทางอัตตาธิปไตย ชื่อพ้อง: รัฏฐาธิปัตย์ ตั
• ราชาธิปไตย    น. ระบอบการปกครองแบบหนึ่งที่มีพระราชาเป็นใหญ่. (ป. ราช + อธิปเตยฺย). (อ. monarchy).
• อัตตาธิปไตย    -ทิปะไต, -ทิบปะไต น. การถือตนเองเป็นใหญ่. (ป. อตฺตาธิปเตยฺย); ระบอบการปกครองที่ผู้นำมีอำนาจเด็ดขาดและไม่จำกัด. (อ. autocracy).
• เอกาธิปไตย    -ทิปะไต, -ทิบปะไต น. ระบอบการปกครองโดยคนคนเดียว. (อ. monocracy).