เข่นเขี้ยว คือ

• ก. กัดฟันด้วยความโกรธ, มักใช้เข้าคู่กับคำ เคี้ยวฟัน เป็น เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน.

• เข     ๑ ว. เหล่น้อย (ใช้แก่ตา). ๒ ดู แกแล .
• เข่น     ก. ทุบหรือตีอย่างแรงเพื่อให้แบนเป็นต้น เช่น เข่นมีด.
• ข่น     ทึม หมอง ไม่ใส
• เขี้ยว     น. ฟันแหลมคมสำหรับฉีกเนื้อและอาหาร อยู่ระหว่างฟันหน้ากับกราม, ราชาศัพท์ว่า พระทาฐะ หรือ พระทาฒะ, ( ถิ่น-พายัพ ) ฟัน.
• ขี้     ก. กิริยาที่ถ่ายกากอาหารออกทางทวารหนัก, ถ่ายอุจจาระ, ราชาศัพท์ว่า ลงพระบังคนหนัก. น. กากอาหารที่ร่างกายไม่ต้องการแล้วขับถ่ายออกทางทวารหนัก,
• ฟันเขี้ยว    เขี้ยว พระทาฒะ
• มันเขี้ยว    ก. อยากกัดอยากกินอยู่เรื่อย ๆ.
• น้ำมันเขียว    น. น้ำมันชนิดหนึ่ง สีเขียวแกมน้ำเงิน มีกลิ่นหอมฉุนคล้ายการบูร กลั่นได้จากใบของต้นเสม็ด ใช้สำหรับทา นวด แก้เคล็ดบวมได้.
• น้ํามันเขียว    myrtus communis
• เหม็นเขียว    ว. มีกลิ่นเหม็นอย่างกลิ่นใบไม้สดบางชนิด.
• เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน    เข่นเขี้ยว โกรธ โมโห กัดฟัน เคี้ยวฟัน
• เข็ดเขี้ยว    ก. ไม่กล้าสู้เพราะเคยต่อสู้กัน แล้วสู้ไม่ได้.
• เขียว    ๑ (โบ) ก. รีบไป, รีบมา, เคียว หรือ เครียว ก็ใช้. ๒ ว. มีสีอย่างสีใบไม้สด, บางทีหมายถึงเขียวครามด้วย เช่น สุดหล้าฟ้าเขียว โกรธจนหน้าเขียว; กลิ่นเหม็นอย่างกลิ่นใบไม้สดบางชนิด เรียกว่า เหม็นเขียว. ๓ น.
• สิ้นเขี้ยวสิ้นเล็บ    (สำ) ก. หมดอำนาจวาสนา, สิ้นฤทธิ์, หมดเขี้ยวหมดงา หรือ หมดเขี้ยวหมดเล็บ ก็ว่า.
• เข็นเข้าบ้าน    ผลักเข้าบ้าน

• แล้วตอนนั้นหระราชาก็จะหันมาเข่นเขี้ยวท่านอีก