เทวศ คือ

• ทะเวด
  น. เทวษ.

• เท     ก. ตะแคงหรือเอียงภาชนะเพื่อให้สิ่งที่อยู่ในนั้นไหลลงไปหรือออกไป เช่น เทน้ำ เทขยะ, โดยปริยายหมายถึงกิริยาอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ฝนตกลงมามาก ๆ
• เทว     ทะเว- ( แบบ ) ว. สอง, มักใช้ประกอบหน้าศัพท์อื่น. ( ป. เทฺว).
• เทเวศ    -เวด น. เทวดาผู้เป็นใหญ่, หัวหน้าเทวดา; พระราชา, เจ้านาย.
• เทว-    ๑ เทวะ- (แบบ) น. เทวดา, มักใช้ประกอบหน้าศัพท์อื่น. (ป., ส.). ๒ ทะเว- (แบบ) ว. สอง, มักใช้ประกอบหน้าศัพท์อื่น. (ป. เทฺว).
• เทวี    น. เทวดาผู้หญิง, นางพญา, นางกษัตริย์. (ป.).
• เทเวศร์    -เวด น. เทวดาผู้เป็นใหญ่, หัวหน้าเทวดา; พระราชา, เจ้านาย.
• เทเวศวร์    -เวด น. เทวดาผู้เป็นใหญ่, หัวหน้าเทวดา; พระราชา, เจ้านาย.
• ปริเทวะ    ปะริเทวะ- น. ความคร่ำครวญ, ความรำพันด้วยเสียใจ, ความบ่นเพ้อ. (ป.).
• วิเทวษ    -ทะเวด น. ความเป็นข้าศึก, ความเกลียด, ความปองร้าย. (ส. วิเทฺวษ; ป. วิทฺเทส).
• เทวดา    เทวะ- น. พวกชาวสวรรค์ที่มีตาทิพย์ หูทิพย์ และกินอาหารทิพย์. (ป., ส. เทวตา).
• เทวทัณฑ์    น. อาชญาเทวดา, เทวดาลงโทษ, บางทีประสงค์เอาฟ้าผ่า.
• เทวทูต    น. ชื่อคติแห่งธรรมดา ๓ ประการ คือ ชรา พยาธิ มรณะ.
• เทวธิดา    น. นางฟ้า.
• เทวนะ    เทวะ- (แบบ) น. การเล่น, การเล่นสกา, การกรีฑา. (ป., ส.).
• เทวนิยม    น. ลัทธิที่เชื่อว่ามีพระเจ้าผู้ทรงอำนาจยิ่งใหญ่พระองค์เดียว พระเจ้านั้นทรงมีอำนาจครอบครองโลกและสามารถดลบันดาลความเป็นไปในโลก. (อ. theism).