เพ็จไม้ คือ

• น. ไม้ไผ่ลำเล็กกว่าลำอื่น ๆ เนื้อเหนียวแข็ง. (พจน. ๒๔๙๓).

• เพ     ก. พังทลาย.
• เพ็จ     ๑ ว. เล็ก, ย่อม, น้อย. ๒ ก. เผล็ด, ผลิ, เช่น พิเภทเพ็จผกากาญจน. ( ม. คำหลวง จุลพน).
• ไม้     ๑ น. คำรวมเรียกพืชทั่วไป โดยปรกติมีราก ลำต้น กิ่ง ก้าน และใบ, เรียกเนื้อของต้นไม้ที่ใช้ทำสิ่งของต่าง ๆ มีลักษณะเป็นท่อน แผ่น หรือดุ้น เป็นต้น,
• ใจไม่ดี    ว. ใจเสียเพราะกลัวหรือวิตกกังวล.
• ใจไม่สู้    ถอดใจ ยอมแพ้ แพ้ใจ
• ใจไม่กล้า    ขี้ขลาด ตาขาว
• ไว้ใจไม่ได้    ไม่ซื่อ ไม่น่าไว้วางใจ ซึ่งไม่ซื่อสัตย์ ไม่มีสัจจะ
• ตัดสินใจไม่ทําบางสิ่งเพราะว่ากลัว    กลัว
• เพื่อนที่ไว้ใจได้    เพื่อนรัก เพื่อนที่ไว้วางใจ
• คนไว้ใจไม่ได้    คนไม่น่าเชื่อถือ
• ตัดสินใจไม่ได้    ลังเลใจ สองจิตสองใจ
• ใจไม่สะอาด    มีสิ่งเจือปน
• ใจไม่เข้มแข็ง    ขี้ขลาด ตาขาว ใจปลาซิว ใจอ่อนแอ
• ใจไม้ไส้ระกำ    ว. เพิกเฉยดูดาย, ไม่มีเมตตากรุณาและเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ใคร.
• ใจไม้ไส้ระกํา    ใจดํา ใจร้าย