เสณี คือ
- น. แถว, สาย; พวก, หมวด. (ป.; ส. เศฺรณี).
- เส ก. เฉ, ไถล, เช่น เสไปพูดเรื่องอื่น, เชือนแช เช่น เสความ.
- สณฑ์ (แบบ) น. ชัฏ, ดง, ที่รก, ที่ทึบ. (ป. สณฺฑ; ส. ษณฺฑ).
- โสณ -นะ- น. ทองคำ. ว. แดง. (ป.; ส. โศณ).
- โสณ- -นะ- น. ทองคำ. ว. แดง. (ป.; ส. โศณ).
- โสณิ น. ตะโพก, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระโสณี. (ป.; ส. โศฺรณี).
- โสณี น. ตะโพก, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระโสณี. (ป.; ส. โศฺรณี).
- พนสณฑ์ พะนะ- น. พนขัณฑ์. (ป. วนสณฺฑ; ส. วนขณฺฑ, วนสณฺฑ).
- วนสณฑ์ น. ป่าสูง, ป่าดง, ราวป่า, แนวป่า. (ป.).
- โสณฑ์ น. นักเลง, นักเลงเหล้า. (ป.; ส. เศาณฺฑ).
- โสณะ ๑ น. หมา. (ป.; ส. ศฺวาน). ๒ น. ต้นไม้ชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓). (ป.; ส. โศณ).
- พนาสณฑ์ น. ราวป่า, แนวป่า, ทิวไม้, ป่าสูง, ป่าดง, วนาสณฑ์ หรือ วนาสัณฑ์ ก็ว่า.
- พระโสณี ตะโพก สะโพก
- วนาสณฑ์ น. ราวป่า, แนวป่า, ทิวไม้, ป่าสูง, ป่าดง, พนาสณฑ์ หรือ พนาสัณฑ์ ก็ว่า. (ป. วนสณฺฑ; ส. วน + ขณฺฑ, วน + ษณฺฑ).
- ไพรสณฑ์ น. แนวป่า.
- เสียเส้น ก. เสียจังหวะ เช่น เขากำลังเล่าเรื่องตื่นเต้น เธอก็พูดขัดคอขึ้นมา ทำให้เสียเส้นหมด, พลาดโอกาสที่หวังไว้หรือที่ตั้งใจไว้ เช่น เตรียมจัดงานใหญ่โตเพื่อต้อนรับผู้ใหญ่ แต่ปรากฏว่าท่านไม่มา ทำให้เสียเส้นห
มือถือ