โสณ คือ
-นะ-
น. ทองคำ.
ว. แดง. (ป.; ส. โศณ).
- โสณ- -นะ- น. ทองคำ. ว. แดง. (ป.; ส. โศณ).
- โสณิ น. ตะโพก, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระโสณี. (ป.; ส. โศฺรณี).
- โสณี น. ตะโพก, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระโสณี. (ป.; ส. โศฺรณี).
- โสณฑ์ น. นักเลง, นักเลงเหล้า. (ป.; ส. เศาณฺฑ).
- โสณะ ๑ น. หมา. (ป.; ส. ศฺวาน). ๒ น. ต้นไม้ชนิดหนึ่ง. (พจน. ๒๔๙๓). (ป.; ส. โศณ).
- พระโสณี ตะโพก สะโพก
- สณฑ์ (แบบ) น. ชัฏ, ดง, ที่รก, ที่ทึบ. (ป. สณฺฑ; ส. ษณฺฑ).
- เสณี น. แถว, สาย; พวก, หมวด. (ป.; ส. เศฺรณี).
- พนสณฑ์ พะนะ- น. พนขัณฑ์. (ป. วนสณฺฑ; ส. วนขณฺฑ, วนสณฺฑ).
- วนสณฑ์ น. ป่าสูง, ป่าดง, ราวป่า, แนวป่า. (ป.).
- พนาสณฑ์ น. ราวป่า, แนวป่า, ทิวไม้, ป่าสูง, ป่าดง, วนาสณฑ์ หรือ วนาสัณฑ์ ก็ว่า.
- วนาสณฑ์ น. ราวป่า, แนวป่า, ทิวไม้, ป่าสูง, ป่าดง, พนาสณฑ์ หรือ พนาสัณฑ์ ก็ว่า. (ป. วนสณฺฑ; ส. วน + ขณฺฑ, วน + ษณฺฑ).
- ไพรสณฑ์ น. แนวป่า.
- ยโส ก. เย่อหยิ่งเพราะถือตัวว่ามียศ มีปัญญา มีความรู้ มีกำลัง มีทรัพย์ ฯลฯ.
- โสก ๑ น. โศก. (ป.). ๒ (ถิ่น-อีสาน) น. โฉลก, ลักษณะซึ่งมีทั้งส่วนดีและส่วนไม่ดี ถ้าดีเรียกว่า ถูกโสก ถ้าไม่ดีเรียกว่า ไม่ถูกโสก มักกำหนดด้วยการดูลักษณะ วัดขนาด นับจำนวน เป็นต้น ของคน สัตว์ สิ่งของ ว่าเป็
มือถือ