แบะแฉะ คือ

• ว. อาการที่นั่งเฉื่อยชาอยู่นาน ๆ, เฉื่อยชา, แฉะแบะ ก็ว่า.

• แบ     ก. แผ่ให้แบนออก เช่น แบมือ, กางแผ่ออก เช่น แบหนังสือไว้. ว. อาการที่เปิดแผ่หรือวางทิ้งไว้อย่างไม่เอาใจใส่เป็นต้น เช่น นอนแบ เปิดแบไว้ ทิ้งแบไว้.
• แบะ     ก. แบออก เช่น แบะหนังสือ, ทำให้อ้า เช่น แบะทุเรียน. ว. อ้า, ที่เปิดกว้างออกไป, เช่น ถูกฟันหัวแบะ; มีลักษณะกางออกหรือถ่างออก เช่น ล้อแบะ.
• แฉ     ๑ น. เครื่องตีชนิดหนึ่ง ทำด้วยโลหะ สำหรับตีขัดจังหวะ เล็กกว่าฉาบ. ๒ ก. แบ, ตีแผ่, เปิดเผย, เช่น แฉไพ่.
• แฉะ     ก. เปียกหรือชุ่มน้ำอยู่เสมอ เช่น ถนนแฉะ ตาแฉะ, เปียกหรือชุ่มน้ำเกินไป เช่น ข้าวแฉะ; ไม่รีบร้อน, เฉื่อยชา, เช่น ทำงานแฉะ.
• ฉะ     ๑ ก. ฟันลงไป; ( ปาก ) คำใช้แทนกริยาได้หลายอย่างแล้วแต่คำห้อมล้อม เช่น ฉะปาก หมายความว่า ต่อยปาก, ฉะข้าว หมายความว่า กินข้าว. ๒
• แฉะแบะ    ว. อาการที่นั่งเฉื่อยชาอยู่นาน ๆ, เฉื่อยชา, แบะแฉะ ก็ว่า.
• ความแฉะแบะ    ความขี้เกียจ ความเฉื่อย ความเฉื่อยชา
• เฉอะแฉะ    ว. เปียกเลอะเทอะเปรอะเปื้อน.
• กระแบะ    ๑ น. แผ่น, ชิ้น, ส่วน, กระแบ่ ก็ว่า. ๒ น. ขนาดเท่าฝ่ามือ.
• ความเฉอะแฉะ    ความชื้นแฉะ ความแฉะ
• กระแบะมือ    น. ขนาดเท่าฝ่ามือ.
• ฉำแฉะ    ว. เฉอะแฉะ; อืดอาดล่าช้า.
• ชื้นแฉะ    ชื้น มีเหงื่อชุ่ม หมาด เย็นชืดเหมือนคนตาย เย็นชื้น เหนียวเหนอะ เปียก แฉะ โชก ชุ่มไปด้วยน้ํา
• ทําให้แฉะ    ทําให้ชื้น ทําให้ชุ่ม ทําให้เปียก
• เฉื่อยแฉะ    ขี้เกียจ ฆ่าเวลา อืดอาด ชักช้าร่ําไร