แหวด คือ

• แหฺวด
  น. ชื่อเรือแจวชนิดหนึ่ง มีเก๋งรูปยาว ๆ ท้ายโตและสูง เรียก เรือแหวด.

• แห     ๑ น. ชื่อเครื่องจับปลาชนิดหนึ่ง ถักเป็นตาข่าย ใช้ทอดแผ่ลงในน้ำแล้วค่อย ๆ ดึงขึ้นมา. ๒ ( ถิ่น-ปักษ์ใต้, อีสาน ) ว. เปรียว, ไม่เชื่อง. ๓ (
• แหว     แหฺว ว. ลักษณะของเสียงดังที่แสดงอาการดุ. ก. แผดเสียงดุ.
• หวด     ๑ น. ภาชนะอย่างหนึ่งสำหรับนึ่งของ ทำด้วยดินเผา ไม้ไผ่สาน เป็นต้น. ๒ ก. ฟาด, ตีแรง ๆ, โบย.
• เรือแหวด    -แหฺวด น. เรือแจวชนิดหนึ่ง มีเก๋งรูปยาว ๆ ท้ายโตและสูง.
• เห็ดวงแหวนเทวดา    เห็ดแฟรีริง
• ผู้หวด    ผู้ลงแส้ ผู้เฆี่ยน ผู้โบย ผู้ตี
• มะหวด    น. ชื่อไม้ต้นขนาดย่อมชนิด Lepisanthes rubiginosa (Roxb.) Leenh. ในวงศ์ Sapindaceae ผลออกเป็นช่อ สุกสีเหมือนลูกหว้า กินได้ รสหวานปะแล่ม ๆ, ปักษ์ใต้เรียก กำชำ หรือ กำซำ.
• มีดหวด    น. มีดขนาดใหญ่ รูปเพรียวยาว ด้ามงอ ๆ สำหรับหวดหญ้า, พร้าหวด ก็เรียก.
• โหวด    ๑ โหฺวด (โบ) น. เครื่องเปิดไอน้ำให้มีเสียงดังเช่นนั้น. ว. เสียงดังเช่นนั้นอย่างเสียงเปิดโหวด. ๒ โหฺวด (ถิ่น-อีสาน) น. เครื่องดนตรีประเภทเป่าชนิดหนึ่งของภาคอีสาน.
• ไม้หวด    ไม้ตี
• แหวก    แหฺวก ก. แยกให้เป็นช่อง, แยกสิ่งที่ปิดบังหรือกีดขวางให้เป็นช่องทาง เช่น แหวกม่าน แหวกหญ้า แหวกผม; ฝ่าสิ่งที่กีดขวางเข้ามาหรือออกไป เช่น แหวกวงล้อมข้าศึก.
• แหวน    แหฺวน น. เครื่องประดับสำหรับสวมนิ้วทำด้วยเงินหรือทองเป็นต้น, เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะเป็นวงว่า วงแหวน เช่น ถนนวงแหวน พื้นที่วงแหวน.
• แหวะ    แหฺวะ ก. เอาสิ่งที่มีคมกรีดให้เป็นช่องตามที่ต้องการ เช่น แหวะท้องปลา; อาการที่เด็กเล็ก ๆ สำรอกอาหารหรือยาออกมา. น. อาหารหรือยาที่ล้นกระเพาะเด็กเล็ก ๆ ออกมาทางปาก.
• แหว่ง    แหฺว่ง ว. ไม่เต็มตามที่ควรมี เช่น ปากแหว่ง ตัดผมแหว่ง กินขนมแหว่งไปหน่อย.
• การหวด    การฟาด ตีอย่างแรง การตี การดีด การเฆี่ยน การโบย การลงแส้