โสภิณี คือ

• น. หญิงที่หาเลี้ยงชีพด้วยการค้าประเวณี, นครโสเภณี หญิงนครโสเภณี หญิงงามเมือง หรือ หญิงหากิน ก็ว่า. (ป. โสภิณี ว่า หญิงงาม; ส. โศภินี).

• โสภ     โสพะ- ว. งาม เช่น สาวโสภา, ( ปาก ) งาม, ดี, เช่น พูดอย่างนี้ไม่โสภาเลย. ( ป. สุภ; ส. ศุภ).
• โสภ-    โสพะ- ว. งาม เช่น สาวโสภา, (ปาก) งาม, ดี, เช่น พูดอย่างนี้ไม่โสภาเลย. (ป. สุภ; ส. ศุภ).
• โสภี    โสพะ- ว. งาม เช่น สาวโสภา, (ปาก) งาม, ดี, เช่น พูดอย่างนี้ไม่โสภาเลย. (ป. สุภ; ส. ศุภ).
• โสภณ    โสพน ว. งาม. (ป.; ส. โศภน).
• โสภา    โสพะ- ว. งาม เช่น สาวโสภา, (ปาก) งาม, ดี, เช่น พูดอย่างนี้ไม่โสภาเลย. (ป. สุภ; ส. ศุภ).
• ยโส    ก. เย่อหยิ่งเพราะถือตัวว่ามียศ มีปัญญา มีความรู้ มีกำลัง มีทรัพย์ ฯลฯ.
• โสก    ๑ น. โศก. (ป.). ๒ (ถิ่น-อีสาน) น. โฉลก, ลักษณะซึ่งมีทั้งส่วนดีและส่วนไม่ดี ถ้าดีเรียกว่า ถูกโสก ถ้าไม่ดีเรียกว่า ไม่ถูกโสก มักกำหนดด้วยการดูลักษณะ วัดขนาด นับจำนวน เป็นต้น ของคน สัตว์ สิ่งของ ว่าเป็
• โสณ    -นะ- น. ทองคำ. ว. แดง. (ป.; ส. โศณ).
• โสณ-    -นะ- น. ทองคำ. ว. แดง. (ป.; ส. โศณ).
• โสณิ    น. ตะโพก, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระโสณี. (ป.; ส. โศฺรณี).
• โสณี    น. ตะโพก, ราชาศัพท์ใช้ว่า พระโสณี. (ป.; ส. โศฺรณี).
• โสด    น. กระทงความส่วนหนึ่ง, ส่วน, แผนก, เช่น อีกโสดหนึ่ง. ว. ทีเดียว; เดี่ยว, โดด, ไม่มีคู่, ยังไม่มีสามีหรือภรรยา, เช่น ชายโสด หญิงโสด.
• โสต    โสด, โสตะ- น. หู, ช่องหู. (ป.; ส. โศฺรตฺร).
• โสต-    ๑ โสด, โสตะ- น. หู, ช่องหู. (ป.; ส. โศฺรตฺร). ๒ โสตะ- น. กระแส, สายน้ำ. (ป.; ส. โสฺรตสฺ).
• โสน    ๑ สะโหฺน น. ชื่อไม้พุ่มชนิด Sesbania javanica Miq. ในวงศ์ Leguminosae ใบเล็ก ๆ คล้ายใบมะขาม ดอกสีเหลืองกินได้, โสนกินดอก หรือ โสนหิน ก็เรียก. ๒ สะโหฺน ดู ด้วงโสน.