ใช้จนเสียหรือเปื่อย คือ

• ซ้ำ ๆ ซาก ๆ
  ไร้ความสดชื่น

• ใช้     ก. บังคับให้ทำ เช่น ใช้งาน; จับจ่าย เช่น ใช้เงิน; เอามาทำให้เกิดประโยชน์ เช่น ใช้เรือ ใช้รถ; ชำระ ในคำว่า ใช้หนี้; ตอบแทน, ให้ทดแทน, เช่น
• ใช้จนเสีย     สวมจนเก่าและเสีย หมดพลัง ใช้จนใช้ไม่ได้อีก
• จน     ๑ ว. อัตคัดขัดสน, ฝืดเคือง, มีเงินไม่พอยังชีพ. ก. แพ้ เช่น หมากรุกจน; หมดทาง เช่น จนใจ คือ ไม่มีทางที่จะทำได้อย่างคิด, จนตรอก คือ ไม่มีทางไป,
• เส     ก. เฉ, ไถล, เช่น เสไปพูดเรื่องอื่น, เชือนแช เช่น เสความ.
• เสีย     ๑ ก. เสื่อมลงไป, ทำให้เลวลงไป, เช่น เสียเกียรติ เสียศักดิ์ศรี เสียชื่อ; สูญไป, หมดไป, สิ้นไป, เช่น เสียแขน เสียชีวิต เสียทรัพย์; ชำรุด เช่น
• สี     ๑ น. ชื่อเครื่องสำหรับหมุนบดข้าวเปลือกเพื่อทำให้เปลือกแตกเป็นข้าวกล้อง. ก. ถู เช่น ช้างเอาตัวสีกับต้นไม้ ลมพัดแรงทำให้ลำไม้ไผ่สีกัน, ครู่,
• หรือ     สัน. คำบอกความให้เลือกเอาอย่างใดอย่างหนึ่ง เช่น จะเอาเงินหรือทอง; คำประกอบกับประโยคคำถาม เช่น ไปหรือ.
• เปื่อย     ว. ที่ขาดง่าย เช่น ด้ายเปื่อย, ที่หลุดจากกันง่าย เช่น ผ้าเปื่อย, ยุ่ยง่าย เช่น เนื้อเปื่อย, ที่มีน้ำเหลืองเยิ้ม เช่น แผลเปื่อย.
• อย     อะยะ-, อะยัด น. เหล็ก. ( ป. อย; ส. อยสฺ).
• ผู้คุยหรือเขียนเรื่อยเปื่อย    กุหลาบเลื้อย ผู้เดินเที่ยว สิ่งที่ขึ้นเปะปะ
• ซึ่งใช้จนเสื่อม    ซึ่งใช้จนเก่า
• แสดงเป็นเครื่องหมายหรือเป็นสูตร    คั้น adj
• ใช้จนเก่าหรือชํารุด    ใช้จนไม่สามารถใช้ต่อได้อีกแล้ว
• ผู้ชายหรือเด็กชายผู้ชายที่ถูกตามใจจนเคยตัว    หน้าตัวเมีย
• เปลี่ยนหรือเคลื่อนย้ายจนเกินจะเอื้อมถึงหรือเข้าถึง    เอื้อมไม่ถึง