ใบเมี่ยง คือ

• น. เรียกผ้าสำหรับห่อศพเข้าโกศ.

• ใบ     น. ส่วนของพืชที่ติดอยู่กับกิ่งหรือลำต้น โดยมากมีลักษณะเป็นแผ่นแบน ๆ รูปร่างต่าง ๆ กัน มีก้านใบหรือไม่มีก็ได้ มักมีสีเขียว;
• เม     น. แม่. ( ข. ).
• เมี่ยง     ๑ ( ถิ่น-พายัพ ) น. ต้นชา. [ ดู ชา ๑ (๑) ]. ๒ น. ของกินเล่นที่ใช้ใบไม้บางชนิด เช่น ใบชาหมัก ใบชะพลู ใบทองหลาง ห่อเครื่อง มีถั่วลิสง
• มี     ว. รวย เช่น เขาเป็นคนมี ไม่ใช่คนจน, ไม่เปล่า, ไม่ว่าง, เช่น ในหม้อมีข้าว ในห้องน้ำมีคน. ก. ถือเป็นเจ้าของ, อยู่ในครอบครอง, เช่น มีเงิน มีลูก,
• มี่     ว. อึกทึก, เสียงแซ่.
• ี่     ที่ไม่ได้จํากัดหรือกําหนดล่วงหน้า โชคร้าย เงินสด ที่เปลี่ยนได้ง่าย
• ยง     ๑ ว. อร่ามเรือง, มักใช้เป็นส่วนท้ายของสมาส เช่น โฉมยง ยุพยง. ๒ ว. ยั่งยืน, มั่นคง, คงทน, ยืนนาน, เช่น อยู่ยงคงกระพัน ยืนยง. ๓ ว. กล้าหาญ
• ผ้าใบเมี่ยง    น. ผ้าขาวใช้ห่อศพที่เข้าโกศ.
• ใบเลี้ยง    น. ใบที่แตกออกมาจากเมล็ดเป็นใบแรกหรือคู่แรก, ใบที่อยู่ชิดกับขั้วผลไม้บางชนิด.
• พืชใบเลี้ยงคู่    พืชดอกใบเลี้ยงคู่
• พืชดอกใบเลี้ยงคู่    พืชใบเลี้ยงคู่
• พืชใบเลี้ยงเดี่ยว    n. พืชตระกูลที่มีเมล็ดให้ใบแรกใบเดียว ตัวอย่างการใช้: หนอนชอบกินใบของพืชใบเลี้ยงเดี่ยวเช่น หญ้า ปาล์ม ขิงข่า เป็นต้น
• ใบเกิด    สูติบัตร
• ใบเงิน    น. ชื่อไม้พุ่ม ๓ ชนิดในสกุล Graptophyllum และ Pseuderanthemum วงศ์ Acanthaceae คือ ชนิด G. pictum (L.) Griff. ใบสีเขียว กลางใบด่างขาว ช่อดอกสั้น ดอกสีม่วงแดง; ชนิด P. albomarginatum Radlk. ใบสีเขียว
• ใบเบิก    น. หนังสือเบิกสิ่งของต่าง ๆ.