ไก่เตี้ย คือ

• น. ชื่อไม้เถาชนิด Canavalia maritima (Aubl.) Thouars ในวงศ์ Leguminosae ขึ้นตามหาดทรายชายทะเล ดอกสีชมพู ขาว หรือ ม่วง, กำพร้า หรือ ถั่วคร้า ก็เรียก.

• ไก     ๑ น. ที่สำหรับเหนี่ยวให้ลูกกระสุนเป็นต้นลั่นออกไปเช่น ไกปืน ไกหน้าไม้. ๒ น. ผักไก. ( ดู เทา ๒ ).
• ไก่     น. ชื่อสัตว์ปีกจำพวกนก มีหลายวงศ์ บินได้ในระยะสั้น หากินตามพื้นดิน ตกไข่ก่อนแล้วจึงฟักเป็นตัว ตัวผู้หงอนใหญ่และเดือยยาว เช่น ไก่แจ้ ไก่อู
• เต     ( แบบ ) ว. สาม, ใช้เติมหน้าศัพท์สังขยาเป็นเศษจำนวนเต็ม เช่น เตรสมสุรทิน = วันที่ ๑๓, เตรสีดิถี = วัน ๑๓ ค่ำ, เตวีสติมสุรทิน = วันที่ ๒๓,
• เตี้ย     ว. มีรูปร่างต่ำกว่าปรกติ.
• ตี     ก. เอามือหรือไม้เป็นต้นฟาดหรือเข่นลงไป เช่น ตีเด็ก ตีดาบ, ตบเบา ๆ เช่น นอนตีพุง; บุให้เข้ารูป เช่น ตีขัน ตีบาตร; แผ่ให้แบน เช่น ตีทอง;
• ไก่เขี่ย    ว. หวัด, ยุ่งจนเกือบอ่านไม่ออก, (มักใช้แก่ลายมือ).
• ไกล่เกลี่ย    ก. พูดจาให้ปรองดองกัน, พูดจาให้ตกลงกัน; ลูบไล้; ทำให้เรียบร้อย, ทำให้มีส่วนเสมอกัน, เกลี่ยไกล่ ก็ว่า.
• ไก่ตัวเมีย    นกตัวเมีย ไก่
• เตี่ย    ป๋า พ่อ คุณพ่อ ป่ะป๊า ป๊ะป๋า
• คนไกล่เกลี่ย    คนกลาง นายหน้า ผู้ไกล่เกลี่ย สื่อ
• ผู้ไกล่เกลี่ย    คนกลาง คนไกล่เกลี่ย นายหน้า สื่อ ผู้ตัดสิน ผู้ทำให้ปรองดองกันได้ ผู้ประนีประนอมให้ยอมกัน
• ลายมือไก่เขี่ย    ลายมืออ่านยาก
• เป็นผู้ไกล่เกลี่ย    ทําความประนีประนอม เป็นสื่อกลาง
• ไก้    (ถิ่น-พายัพ) น. กระจง. (ดู กระจง).
• ไก๊    ๑ น. ปีกุน. (ไทยเหนือ). ๒ ดู ตะเคียนเผือก.