คนเลอะเทอะ คือ

• คนที่สกปรกและไม่เรียบร้อย
  คนที่ไม่เป็นระเบียบ

• คน     ๑ น. มนุษย์. ๒ ก. กิริยาที่เอามือหรือสิ่งอื่นกวนเพื่อทำสิ่งที่นอนก้นหรือที่เกาะกันอยู่เป็นกลุ่มเป็นก้อนให้กระจายขยายตัว หรือกวนสิ่งต่าง ๆ
• เลอ     บ. เหนือ, ข้างบน, พ้น. ว. ยิ่ง. ( ข. ).
• เลอะ     ว. เปื้อน เช่น เสื้อเลอะเขม่า หน้าเลอะหมึก, เปรอะไปด้วยสิ่งเปียก ๆ แฉะ ๆ มีลักษณะเละอย่างโคลนเลน เช่น ย่ำโคลนขึ้นบ้านเลอะหมด,
• เลอะเทอะ     ว. เปรอะเปื้อน เช่น ขุดดินมือเลอะเทอะ กินข้าวหกเลอะเทอะ, เลเพลาดพาด เช่น วางข้าวของไว้เลอะเทอะ, โดยปริยายหมายความว่า เลื่อนเปื้อน, เหลวไหล,
• เท     ก. ตะแคงหรือเอียงภาชนะเพื่อให้สิ่งที่อยู่ในนั้นไหลลงไปหรือออกไป เช่น เทน้ำ เทขยะ, โดยปริยายหมายถึงกิริยาอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ฝนตกลงมามาก ๆ
• ทอ     ๑ ก. พุ่งเส้นด้ายหรือเส้นไหมเป็นต้นให้ขัดกับเส้นยืนในเครื่องทอ เช่น ทอผ้า ทอไหม ทอกระสอบ ทอเสื่อ. ๒ ( ถิ่น ) ก. ขวิด, กระทบ, ชน, เช่น
• ทําเลอะเทอะ    ทําให้ยุ่งเหยิง ทําให้ไม่เป็นระเบียบ ทําให้ไม่เรียบร้อย
• ทําให้เลอะเทอะ    ทําให้สกปรก ทําให้เปรอะเปื้อน ทําให้เปื้อน
• พูดเลอะเทอะ    พูดพร่ําเพ้อ พูดเพ้อเจ้อ พูดเหลวไหล
• เลอะเทอะเปรอะเปื้อน    เปรอะเปื้อน เลอะ เลอะเทอะ
• ทําให้สกปรกเลอะเทอะ    ทําให้ด่างพร้อย ทําให้มีรอยเปื้อน ทําให้มีสิ่งปลอมปน
• เลอะเลือน    ว. หลง ๆ ลืม ๆ, ฟั่นเฟือน, เช่น พอแก่ตัว ความจำเลอะเลือน.
• พับเลียส เทเรนเทียส อะเฟอร์    เทเรนซ์
• เทอะทะ    ว. ไม่ได้รูปได้ทรง (มักใช้แก่ลักษณะที่อ้วนหรือหนา) เช่น อ้วนเทอะทะ หนาเทอะทะ.
• ความเลอะเลือน    ความวิปลาส ความเลื่อนลอย ความขาดสติ ความคลุมเครือ ความมืดสลัว ความสลัว เมฆหมอก

• คุณพ่อกลายเป็นคนเลอะเทอะไปแล้ว