วากย- คือ

• วากกะยะ
  น. คำพูด, คำกล่าว, ถ้อยคำ, ประโยค. (ป., ส.).

• วา     ๑ น. มาตราวัดตามวิธีประเพณี เท่ากับ ๔ ศอก มีอัตราเท่ากับ ๒ เมตร, อักษรย่อว่า ว. ก. กิริยาที่กางแขนเหยียดตรงออกทั้ง ๒ ข้าง. ๒ น.
• วาก     วากะ- น. เปลือกไม้, ป่าน, ปอ. ( ป. ; ส. วลฺก). ๑ ว. เปล่า, หาย, ว้าเหว่, เช่น ใจวาก.
• วากย     วากกะยะ น. คำพูด, คำกล่าว, ถ้อยคำ, ประโยค. ( ป. , ส. ).
• วากยะ    วากกะยะ น. คำพูด, คำกล่าว, ถ้อยคำ, ประโยค. (ป., ส.).
• วากยสัมพันธ์    น. ชื่อตำราไวยากรณ์ตอนที่แยกความออกเป็นประโยค ๆ และบอกความเกี่ยวข้องของคำในประโยค.
• ความอดอยากยากจน    ความยากจน ความสิ้นเนื้อประดาตัว
• (พากย์)    มาจาก ประชุมคำพากย์รามเกียรติ์ ฉบับหอพระสมุดวชิรญาณ
• ตกยาก    ก. ลำบาก, ยากจน, ขัดสน.
• ปฏิพากย์    น. การกล่าวตอบ, การพูดโต้ตอบ. (ป. ปฏิวากฺย).
• ฝึกยาก    ควบคุมไม่ได้ ดื้อรั้น สอนยาก
• พากย์    ก. พูดแทนผู้แสดงหรือตามบทบาทของผู้แสดงโขน หนัง หรือภาพยนตร์ เป็นต้น เช่น พากย์โขน พากย์หนังตะลุง พากย์หนังใหญ่ พากย์ภาพยนตร์, บรรยายถ่ายทอดในการแข่งขันกีฬาหรือการแสดงบางอย่าง เช่น พากย์มวย พากย์ฟุตบ
• มากยิ่ง    นักหนา ยิ่งนัก หนักหนา
• ยากยิ่ง    ยากลำบาก ลำบาก หนักหน่วง เป็นภาระ
• ศากย    สากกะยะ น. ชื่อวงศ์กษัตริย์วงศ์หนึ่งในเมืองกบิลพัสดุ์ เรียกว่า ศากยวงศ์, เรียกกษัตริย์ในวงศ์นี้ว่า ศากยะ. (ส. ศากฺย; ป. สกฺย).
• ศากย-    สากกะยะ น. ชื่อวงศ์กษัตริย์วงศ์หนึ่งในเมืองกบิลพัสดุ์ เรียกว่า ศากยวงศ์, เรียกกษัตริย์ในวงศ์นี้ว่า ศากยะ. (ส. ศากฺย; ป. สกฺย).