กระทึง คือ

• น. (๑) (โบ; กลอน) ชื่อไม้ต้นชนิดหนึ่ง ใบคล้ายพลวง รากมียางเมือก เชื่อกันว่าใช้เป็นยาดูดพิษฝีได้ เช่น กระทุทุมกระทึงทอง. (สุธน).
  (๒) ดู กระทิง ๒.

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• ระทึง     ว. เสียงหึ่ง ๆ อย่างเสียงผึ้ง.
• กระทั่ง    ก. ตี, กระแทก, เช่น เสียงโครมครื้นคลื่นกระทั่งฝั่งชลา. (นิ. เพชร); ทำให้มีเสียง เช่น กระทั่งแตรกระทั่งมโหระทึก; ให้เสียงสัญญาณ เช่น ตามช่องฉากบังกระทั่งไอ. (คาวี), นิยมใช้เข้าคู่กับคำ กระทบ เป็น กระ
• กระทิง    ๑ น. ชื่อวัวป่าที่ใหญ่ที่สุดชนิด Bos gaurus ในวงศ์ Bovidae ขนลำตัวสีเทาหรือเทาอมดำ ยกเว้นขนบริเวณหน้าผากเป็นสีเทา ครึ่งล่างของขาทั้ง ๔ เป็นขนสีเทาอมเหลือง เนื่องจากเหงื่อที่เป็นน้ำมันที่ขับออกมา. ๒
• กระทุง    น. ชื่อนกน้ำขนาดใหญ่ในวงศ์ Pelecanidae ขนสีขาวหรือสีเทา ๆ ตัวขนาดห่าน ปากยาวใหญ่ ปากล่างมีลักษณะเป็นถุงขนาดใหญ่สำหรับจับปลาทีละมาก ๆ อาศัยอยู่ตามแม่น้ำลำคลองและชายทะเล ในประเทศไทยมีเพียงชนิดเดียวคือ
• กระทุ้ง    ก. เอาสิ่งที่มีลักษณะยาวกระแทกให้แน่นหรือให้ออก, โดยปริยายหมายความว่า หนุนให้กระทำหรือกล่าวแสดงออกมา เช่น กระทุ้งให้ร้องเพลง, ทุ้ง ก็ว่า เช่น ชอบแต่ทุบถองทุ้งให้กุ้งกิน. (มณีพิชัย).
• กระทั่งถึง    จนกระทั่ง จนถึง ยัน
• แม้กระทั่ง    กระทั่ง แม้แต่
• กระทบกระทั่ง    ก. แตะต้อง, ทำให้กระเทือนถึง, ทำให้กระเทือนใจ.
• การกระทุ้ง    การกระตุก การกระแทก การชน เสียงเคาะ การเขก การโขก การทิ่มแทง การแทง การดัน การผลัก การจิ้ม การทิ่ม การศอก การกระทบ การโดน การแหย่
• จนกระทั่ง    สัน. ตราบเท่า, ที่สุดถึง.
• นกกระทุง    ดู เหนียงนกกระทุง (๒).
• บานกระทุ้ง    น. บานหน้าต่างที่ปิดงับและเปิดค้ำขึ้นได้.