กระษิร คือ

• -สิน, -สิระ
  (โบ; แผลงมาจาก ส. กฺษิร) น. น้ำนม เช่น มาจากวารินกระษิรสมุทร. (รามเกียรติ์ ร. ๒), กระษิรสินธุสาคร. (สรรพสิทธิ์).

• กร     ๑ กอน น. ผู้ทำ, ใช้ประกอบเป็นส่วนหลังของสมาส เช่น กรรมกร เกษตรกร. ( ป. ). ๒ กอน น. มือ (มักใช้ในบทประพันธ์); แขน เช่น
• กระ     ๑ น. ชื่อเต่าทะเลชนิด Eretmochelys imbricata ในวงศ์ Cheloniidae หลังเป็นเกล็ดแผ่นโต ๆ
• ระ     ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี.
• กระษัตรี    -สัดตฺรี (โบ) น. ผู้หญิง.
• กระษัย    -ไส น. ชื่อโรคตามตำราแพทย์แผนโบราณว่า ทำให้ร่างกายทรุดโทรม มีอาการผอมแห้งตัวเหลืองเท้าเย็น, กษัย ก็ว่า. (ส. กฺษย ว่า โรคซูบผอม).
• กระษัตริย์    -สัด (โบ) น. กษัตริย์.
• กระษัยกล่อน    -ไสกฺล่อน น. ชื่อโรคตามตำราแพทย์แผนโบราณ ทำให้ร่างกายผอมแห้ง เกิดจากโรคกล่อน.
• กระษัยลงฝัก    ลงฝัก ไส้เลื่อน
• กระษาปณ์    -สาบ น. เงินตราที่ทำด้วยโลหะ เช่น เหรียญกระษาปณ์ โรงกระษาปณ์, กษาปณ์ ก็ใช้. (ส. การฺษาปณ; ป. กหาปณ).
• พอเป็นกระษัย    พอประมาณ พอหอมปากหอมคอ หอมปากหอมคอ
• เหรียญกระษาปณ์    (กฎ) น. เงินตราโลหะที่ใช้ชำระหนี้ได้ตามกฎหมายไม่เกินจำนวนที่กำหนดโดยกฎกระทรวง.
• กระบูร    -บูน ก. ประดับ, แต่ง. (แผลงมาจาก กบูร).
• กระจิริด    กฺระจิหฺริด ว. เล็กนิด. (เทียบ มลายู เกาะจิลฺ, เกะจิก = เล็ก).
• รีบกระวีกระวาด    กุลีกุจอ เร่งรีบ
• กระพังเหิร    น. ชื่อการฟันด้วยขอช้างอย่างหนึ่ง คือฟันให้หยุดอย่างชะงัก. (ตำราขี่ช้าง).